Holandia chce zmusić Polskę do przyjmowania imigrantów z Turcji

Kraj, wielkości poligonu, próbuje dyktować warunki… Zdecydowanie zbyt rozdęte ego, sprawia,że niektórzy się ośmieszają. Guma skacze niektórym, że wszyscy mają raka a Polska nie…

Hej. Pożarliście się bez sensu. Jestem rasistą i to normalne. ALE … każdy zwierz ma prawo do istnienia. Jeśli chce przyjechać, zintegrować się i solidnie pracować, to może wpuścić? Opracujmy „Kartę Imigranta”: (i) podstawy języka w 1 rok, (ii) praca z urzędu za podstawowe utrzymanie lub samemu na warunkach rynkowych, (iii) ZERO wykroczeń, (iv) żadnego sprowadzania krewnych. Po roku „wywiad środowiskowy” i kwalifikacja na okres 3-letni. W temacie „wieku 50 lat” polecam (!!!): Giennadij Małachow, „Lecznicza głodówka”. Nie róbcie mi hejtu. Szukam „ucieczki do przodu”.

Czego uczy nas przeszłość?
Pewien historyk powiedział: „Dla historyka najważniejszą sprawą jest ustalenie przyczyny i skutku”
Z powyższej wypowiedzi wynika, że historycy zazwyczaj interesują, w jaki i dlaczego rozegrały się pewne wydarzenia. Wiemy na przykład, że cesarstwo rzymskie przestało istnieć. Ale dlaczego upadło? Czy na skutek zepsucia moralnego i wyuzdania jak twierdza niektórzy? A może imperium stało się zbyt trudne do zarządzania, a utrzymanie jego wojsk zbyt kosztowne? Czy po prostu bardzo liczni i potężni okazali się wrogowie Rzymu? Pytań jest wiele, a odpowiedzi są bardzo różne.
Niedawno w Europie Wschodniej nagle załamał się system komunistyczny, w którym państwa zachodnie widziały dla siebie zagrożenie. Co do tego doprowadziło? Czego to nas uczy? Na takie właśnie pytania próbują odpowiadać historycy.
Warto też w tym miejscy zadać sobie pytanie: W jakim jednak stopnie opinie historyków bywają zniekształcone przez osobiste uprzedzenia? Jest to o tyle ważne, że obecne wydarzenia również są głęboko osadzone w historii. Historii właśnie opisywanej przez tych, którzy czasami co tu ukrywać, ulegają rozmaitym naciskom zewnętrznym czy wewnętrznym i zniekształcają jej przekaz. Czy w ogóle istnieje cos takiego jak historia obiektywna, skoro tworzą i opisują ją ludzie?
Czy można wierzyć historykom?
Istnieje pewien pogląd, że historyk bardziej przypomina detektywa niż uczonego. Prowadzi badania i analizuje, kwestionuje świadectwa historyczne. Wydawać by się mogło, że szczerze szuka prawdy, lecz cel, do którego zmierza, nie zawsze jest jasny. Dzieje się tak poniekąd dlatego, że jego rozważania dotyczą głównie ludzi, a skoro nie potrafi czytać w myślach ludzi żyjących, tym bardziej się nie dowie, co kryły umysły zmarłych. Zresztą nawet żywi obecnie, nie potrafią ani nie chcą wyjawiać prawdziwych celów swoich działań. Ponadto historyk to też człowiek, a więc i jemu zdarza się żywić pewne uprzedzenia i czasami prowadzi badania pod z góry powzięte przekonania. Praca historyka często sprowadza się więc do subiektywnej interpretacji faktów. Często ci, co redagują historię pozwalają sobie na naginanie wniosków pod aktualne zapotrzebowanie polityczne.
Poza ewentualnymi uprzedzeniami innym ważnym czynnikiem rzutującym na wartość źródeł historycznych są pobudki ich autorów. „Z najdalej idącą podejrzliwością trzeba się odnosić do relacji historycznych, których twórcy bądź byli u władzy, bądź do niej dążyli, bądź też wywodzili się z najbliższego otoczenia sprawujących władzę” — twierdzi Michael Stanford w książce A Companion to the Study of History (Pomoc do studiowania historii). Podejrzane pobudki historyka zdradza również dyskretne lub jawne odwoływanie się do uczuć nacjonalistycznych czy patriotycznych. Niestety, trzeba to odnieść do wielu podręczników szkolnych. Rządu chyba wszystkich krajów całkiem otwarcie wyjawiają, że celem nauczania historii jest umacnianie w sercach ludzi świadomości narodowej i uczuć patriotycznych, ponieważ znajomość przeszłości narodu jest jednym z najważniejszych czynników kształtujących patriotyczną postawę. Czym jest owa patriotyczna postawa, to już osobne zagadnienie.
Fałszowanie historii
Czasami fakty historyczne są nie tyle przedstawiane subiektywnie, ile po prostu fałszowane. Na przykład w ZSRR „wymazano z historii imię komisarza Trockiego, żeby zatrzeć wszelki ślad jego istnienia” — pisze Oscar Handlin w książce Truth in History (Prawda w historii). Kim był Trocki? Przywódcą rewolucji październikowej, który rangą ustępował tylko Leninowi. Po śmierci Lenina popadł w konflikt ze Stalinem, został wykluczony z partii, a w końcu zamordowany. Jego imię usunięto nawet z radzieckich encyklopedii. Podobne wypaczanie historii, a niekiedy też palenie niewygodnych książek, było praktyką powszechnie stosowaną przez wiele dyktatur. Zresztą niekoniecznie dotyczy to systemów autokratycznych czy totalitarnych. Kraje demokratyczne również mają z tym problem. Po prostu wraz ze zmianami politycznymi pewne fakty z przeszłości nie są wygodne.
Preparowanie kronik historycznych datuje się już od starożytności, co najmniej od czasów, kiedy na arenę dziejów wkroczyły Egipt i Asyria. Dumni, chełpliwi faraonowie, królowie i cesarze dbali o swą pośmiertną sławę. Dlatego w kronikach ich osiągnięcia zwykle wyolbrzymiano, natomiast zdarzenia kompromitujące lub niepochlebne, na przykład przegrane wojny, pomniejszano lub zacierano po nich wszelki ślad. Jaskrawym przeciwieństwem takich zabiegów jest biblijny opis dziejów Izraela, odzwierciedlający zarówno blaski, jak i cienie życia, i to nie tylko poddanych, lecz także królów. Z tego względu Biblia jest bardzo wiarogodnym źródłem informacji o dalekiej przeszłości. Bardzo mało osób zwraca na ten fakt uwagę.
Takie powszechne praktyki zatajania niewygodnych, czy wręcz kompromitujących faktów sprawiają, że dojście do obiektywnych informacji jest niezwykle utrudnione.
W jaki sposób historycy badają dokładność dawnych źródeł? Otóż porównują je z księgami podatkowymi, kodeksami prawnymi, ogłoszeniami o sprzedaży niewolników, korespondencją i innymi notatkami prywatnymi i służbowymi, napisami na ceramice, dziennikami okrętowymi i przedmiotami znajdowanymi w grobach. Te dodatkowe szczegóły uzupełniają oficjalne sprawozdania, a niejednokrotnie stawiają je w zupełnie nowym świetle. Jeśli mimo to dalej istnieją luki i brakuje pewności co do jakichś faktów, dobrzy historycy zwykle tego nie ukrywają, choć mogą jednocześnie podsuwać swoje teorie celem zrekonstruowania niekompletnych sprawozdań. Tak czy owak, mądry czytelnik nie poprzestanie na jednym źródle, jeśli zależy mu na wiarygodnych informacjach.
Jak widać każdy historyk zmaga się z licznymi przeszkodami, ale jego praca jeżeli jest prowadzona na miarę możliwości rzetelnie, przedstawia wielką wartość. W pewnym dziele historycznym powiedziano: „Wprawdzie opisywanie historii świata wymaga wiele trudu, ma ona jednak dla nas istotne, wręcz zasadnicze znaczenie”. Nie tylko rzuca światło na przeszłość, lecz także pomaga lepiej zrozumieć obecną sytuację ludzkości. Na przykład łatwo się przekonać, że ludzie minionych epok mieli te same cechy co dzisiejsi. Te niezmienne postawy ludzkie wywierają decydujący wpływ na bieg wydarzeń i tu prawdopodobnie należy szukać genezy powiedzenia, że historia się powtarza. Czy jednak wniosek ten jest słuszny?
Czy historia rzeczywiście się powtarza?
Czy na podstawie tego, co już kiedyś się działo, możemy dokładnie przewidzieć rozwój przyszłych wypadków? Trzeba przyznać, że pewnego typu wydarzenia rzeczywiście się powtarzają. Znany amerykański polityk powiedział: „Każda dotąd istniejąca cywilizacja w końcu upadła”. Dodał też: „Historia jest opowieścią o wysiłkach, które spełzły na niczym, o nie spełnionych aspiracjach, dlatego historyk musi mieć ciągłą świadomość nieuchronności tragedii”. każdego tę świadomość mają współcześni historycy balansujący pomiędzy przeszłością, teraźniejszością a przyszłością.
Z historii dowiadujemy się o wielu mocarstwach, które po latach świetności w końcu uadaly. Kres każdego z nich był inny. Babilon upadł jednej nocy, zdobyty w 539 roku p.n.e. przez Medów i Persów. Grecja po śmierci Aleksandra Wielkiego rozpadła się na kilka królestw i po jakimś czasie ustąpiła miejsca następnemu imperium — Rzymowi. Ale co ciekawe, upadek cesarstwa rzymskiego nie przestał być przedmiotem kontrowersji. Pewien historyk pyta: „Kiedy upadło cesarstwo rzymskie? Czy rzeczywiście upadło? W okresie od 400 do 600 roku n.e. na zachodzie Europy coś się zmieniło. Jednak większość rzeczy szła dawną koleją”. Najwidoczniej pewne zjawiska w historii się powtarzają, a inne nie. W przypadku tego imperium daje się zauważyć pewną ciągłość historyczną.
Teraz wnioski końcowe. Historia raz za razem uczy nas jednej lekcji — że ludzie są niezdolni do stworzenia dobrych rządów. We wszystkich epokach starania podejmowane w tym kierunku niweczone były przez egoizm, krótkowzroczność, chciwość, korupcję, nepotyzm, a zwłaszcza żądzę zdobycia i utrzymania władzy. Dlatego karty historii ukazują ciągły wyścig zbrojeń, niesprawiedliwy rozdział dóbr, niezliczone zerwane traktaty, wojny, krachy ekonomiczne, niepokoje społeczne i przemoc. Nie inaczej jest dziś. Jest jeszcze coś, co kroczyło i nadal kroczy ramię w ramię z historią. Można nawet powiedzieć, że jest jej immanentną częścią. Jest to ciąg niespełnionych nadziei kolejnych pokoleń w to, ze wreszcie z ich życia wystąpią długo wyczekiwane zmiany na lepsze. Znamy to zjawisko szczególnie podczas kolejnych wyborów oraz w sytuacjach kryzysowych.
Jesteśmy jako świata zachodni dumni z naszych osiągnięć cywilizacyjnych. Ale czego uczy nas historia cywilizacji zachodniej?
W pewnym dziele napisano: „Odkąd odkrycia Kolumba i Cortésa otwarły oczy zachodnioeuropejskim społeczeństwom na możliwości pozyskiwania neofitów oraz zdobywania bogactw i sławy, ich apetyty niepomiernie wzrosły, toteż cywilizacja Zachodu stopniowo rozprzestrzeniła się na cały niemal glob, do czego najczęściej wykorzystywała siłę oręża. Pałając nieposkromioną żądzą i dysponując doskonalszą bronią, kolonizatorzy wbrew woli podbitych narodów uczynili z reszty świata podnóżek wielkich europejskich mocarstw (…) Krótko mówiąc, ludy tych kontynentów [Afryki, Azji i obu Ameryk] padły ofiarą okrutnego, bezwzględnego wyzysku” (The Columbia History of the World). Jak trafne okazuje się spostrzeżenie z biblijnej Księgi Kaznodziei 8:9: „Człowiek panuje nad człowiekiem ku jego szkodzie”!
Prawdopodobnie te właśnie fakty pobudziły pewnego niemieckiego filozofa do sformułowania opinii, że z historii można się nauczyć tylko jednego, a mianowicie: że ludzie niczego się z niej nie uczą.

I to jest chyba najważniejsza lekcja dla nas żyjących obecnie.