Leszek Miller: Angela Merkel złamała prawo europejskie

Islam jest religią Księgi. Podstawą więc jest Koran w uzupełnieniu z sunnami i hadisami. Zapisy zarówno Koranu jaki sunn czy hadis będących w uzupełnieniu do księgi podstawowej są właściwie ogólnie znane. Nie są to treści strzeżone ja np. Talmud czy Kabała żydowska choć i dziś te nie oparły się presji czasu. Gdzie więc tkwi problem? Otóż w tych zapisach jest jasno wyrażone stanowisko ich Boga Allacha i jego proroka Mahometa. Każdy muzułmanin musiał choć pobieżnie się z tymi surami nawołującymi do światowego jihadu, traktowania niewiernych, kobiet, dziewczynek – zapoznać. Skąd więc się wzięło pojęcie umiarkowany islam? Otóż nie jest to żaden umiarkowany islam, ponieważ podobnie jak umiarkowany katolicyzm czy inne religie nie istnieje. Zapisy są jednoznaczne i czytelne. To część wyznawców danej religii tworzy tzw, umiarkowaną grupę przez zaprzestanie ścisłego realizowania jej założeń doktrynalnych. Czyli mamy tu sytuację, że jakaś tam grupa muzułmanów gotowa jest odpuścić sobie pewne nie pasujące im nauki Koranu i Mahometa dla osiągnięcia celów życiowych, których w tradycyjnie pojmowanym islamie osiągnąć się nie da. Jest to postawa powszechnie znana i stosowana w chrześcijaństwie nominalnym już od dawna. Jeżeli przeciętny chrześcijanin tak praktykujący jest jeszcze do strawienia przez własne społeczeństwo, wszak wtapia się w ogół ( inni bardziej pobożni są wtedy wyśmiewani ), to muzułmanie nawet w tej postaci są dla chrześcijan utrapieniem choćby ze względu na hermetyczność cywilizacyjną. Wiedzą o tym wszyscy: od przeciętnego sąsiada muzułmanina po najwyższe kręgi władzy. O co więc tu chodzi?
Otóż zarówno przeciętni chrześcijanie jak i owe elity zdają sobie sprawę, że powrotu u nich do korzeni nie ma. Bezpowrotnie zniszczone zostały podstawy chrześcijańskie. Utracone stały się całe pokolenia chrześcijan. Mimo pojawiających się jeszcze mniej lub bardziej przekonujących nawoływań do powstań w celu ratowania cywilizacji łacińskiej zawdzięczającej swój poziom chrześcijaństwu, są to tylko wołania na pustkowiu. Powiedzmy sobie otwarcie. Chrześcijaństwo upadło pod każdym względem. Nie teraz, lecz już dawno temu. Upadek ten przebiegał na wielu płaszczyznach. Moralnych i doktrynalnych. Zgnilizna moralna wśród kleru chrześcijaństwa to nie efekt ostatnich lat. Po prostu dziś bez skrępowania się o tym mówi. W ślad za nim upadły całe narody, łącznie z rodzinami. Rozbite są takie fundamenty jak małżeństwo czy rodzina. Nie ma więc w nim koniecznej przeciwwagi dla naporu islamu. Myślę, że w tej chwili trwa w chrześcijaństwie ożywiona dyskusja jak się przegrupować, by w odpowiedniej chwili dołączyć bezbłędnie do zwyciężców. Nic nowego. Chrześcijaństwo zawsze takie było. Plastyczne jak glina. Zawsze cechowała je tzw. mądrość etapu. Znane w historii zbrojne potyczki z muzułmanami to tylko akty desperacji wobec najeźdźców, którzy przekroczyli granice ówcześnie nieprzekraczalne. Jakie będą one dziś? Dobre pytanie. Różnica pomiędzy dawnymi czasami a dzisiejszymi jest kolosalna. Wtedy chrześcijaństwo było monolitem, dzisiaj jest rozbite. Wtedy islam też był monolitem, a dziś jest rozbity, ale ma on cechy brakujące chrześcijanom. Potrafi zwierać swoje szyki. Na każdym poziomie. Od szeregowego wyznawcy po najwyższe kręgi władzy. I tak się dzieje.
Przeciętni mieszkańcy świata zachodniego są bardzo zagubieni. Żyjąc od dawna w systemie wpajającym im, że całe ich bezpieczeństwo zależy od siły państwa i jego elit, teraz z przerażeniem i niedowierzaniem patrzą, jak ta wiara wali się w gruzy. Są teraz na etapie początkowego szoku, który cechuje niedowierzanie, zaprzeczanie rzeczywistości. Jak człowiek który stracił ukochaną bliską osobę początkowo zaprzecza temu faktowi, tak oni zdają się mówić do siebie: To nie może być prawdą, to jest jak jakiś sen. Jutro się obudzimy się, i okaże się że umiłowani przywódcy dalej są takimi, jakimi my ich w tym matrixie dotąd widzieliśmy. Mijają kolejne dni, a sen nie chce odejść. Koszmary narastają. Dla wielu to kolejny etap przepracowania traumy idący w apatię, obojętność. Innych ogarnia złość. Jeszcze inni próbują się jakoś w tym wszystkim odnaleźć. I tak to wszystko nabiera rozpędu jak maszyna pozbawiona hamulców na cywilizacyjnej równi pochyłej.
Czy jest z tego jakaś lekcja? Pewnie że jest, tylko, że niewielu może ją zaaprobować. Wyuczona od pokoleń większość jest gotowa tylko na działanie w jednym kierunku. Obrony swojego dotychczasowego stylu życia. Kto i na ile jest w tym gotowy do poświęceń to już inna sprawa. Ważniejsze jest, czy to jest do uratowania? W jakieś bliskiej perspektywie tu i ówdzie może tak, ale trzeba pamiętać, że wali się w gruzy cały ludzki system. Nie ma już świętości. Życie ludzkie stało się wartością relatywną. W wielu miejscach na ziemi jest po prostu warte kupki śmieci. Czy jest dużo więcej warte w Europie? Oczywiście wielu powie, że tak i pewnie mają rację. Niemniej jednak po bliższym przyjrzeniu się, sprawa nie jest już tak oczywista. Bezpośrednio owszem dba się o życie człowieka, ale pośrednio? Czy cywilizacja mordująca miliony nienarodzonych może się ostać? Czy ma moralne prawo pouczać innych?
Czy chcemy, czy nie chcemy islam już jest w Europie i w Polsce. Będą również u nas muzułmańscy imigranci. Obrazki z zachodnich miast będą i u nas normą. Protesty oczywiście są w stanie ten proces spowolnić, ale nie zatrzymać. Teraz jest okres burzliwych reakcji. Elity o tym wiedzą. Mają opracowane plany uwzględniające i te opory społeczne. Pograją może na przeczekanie, może rzucą jakieś ochłapy w stylu wydalenia jakieś liczby imigrantów, a może część z nich stanie na czele protestów przeciw sobie, ku pokrzepieniu serc gawiedzi? Jak będzie przyszłość okaże się wkrótce.