Na ile Państwo Islamskie jest islamskie?

Wszystkich elektryzują doniesienia z frontu walk w Syrii i Iraku, zwłaszcza terror i brutalność prowadzone przez tzw. Państwo Islamskie. Stwarza to okazję do podejrzeń, że wszyscy muzułmanie mogą być potencjalnie tak samo niebezpieczni jak siepacze z Państwa Islamskiego. Z drugiej strony daje się słyszeć głosy ze strony społeczności muzułmańskich oraz rozmaitych apologetów islamu, że to, co robią terroryści z Państwa Islamskiego nie ma nic wspólnego z islamem i że islam niczego takiego nie naucza. Oczywiście nie możemy generalizować i stawiać wszystkich muzułmanów pod jedną ścianą. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że zdecydowana większość muzułmanów to pokojowi ludzie, którzy po prostu chcą tylko „żyć i dać żyć innym”. O ile sam islam jako taki jest nie tylko religią, ale także gotowym modelem społecznym i politycznym, to jednak wielu muzułmanów, zwłaszcza z takich regionów jak np. Bałkany, Turcja czy Azja Środkowa, kultywuje wyłącznie duchowy wymiar islamu i traktuje go wyłącznie jako religię. Apeluję także do czytelników, by nie ulegali negatywnym emocjom i nie generalizowali.

Wracając jednak do samego Państwa Islamskiego, to wielu muzułmanów, w tym także muzułmańskich duchownych, twierdzi, że ideologia tej organizacji to nie jest islam tylko jego wypaczenie. Jak podaje blog planeta islam szejch Abdul-Muhsin zapytany o przysięgę na wierność kalifowi Al-Bagdadiemu miał powiedzieć:

Ci ludzie złożyli przysięgę wierności diabłu.

Oceniając „islamskość” Państwa Islamskiego nie można popadać w żadną skrajność. Nie można negować związku działań jej bojowników z naukami islamu. Nie można także ich zbrodni uważać za wykładnię postępowania innych bardziej tradycyjnych muzułmanów. Jak zauważył szyicki szejch Arkadiusz Miernik ideologia Państwa Islamskiego jest pewną interpretacją islamu. Zapewne sami muzułmanie gorąco się spierają, na ile słuszną/właściwą/ortodoksyjną jest ta „zwulgaryzowana” interpretacja islamu. Jak zauważał szejch Miernik przed niemal rokiem:

Na marginesie poważnych analiz zwyczajowo już pojawia się także przewidywalny dwugłos specjalistów od mierzenia poziomu „czystości” islamu. Z jednej strony chór tzw. „islamosceptyków” spieszy by powiedzieć nam, że to, co wyłania się na naszych oczach to „prawdziwy” i „czysty” islam. Z drugiej strony, szereg muzułmańskich apologetów wyjaśnia nam, że nie ma to z islamem absolutnie żadnego związku – islam „Państwa Islamskiego” to według nich w ogóle nie islam. Jak wiadomo, każdy z dostępem do Internetu może dziś zostać teologiem islamu autorytatywnie rozstrzygającym między różnymi roszczeniami do islamskiej prawowierności i ekspertem od mierzenia procentu tejże „islamskości”. Za obydwoma tymi reakcjami stoi jednak oczywiście nie precyzyjna i bezstronna analiza ale dwie przeciwstawne ideologie. Pierwsza to próba uniknięcia przez krytyków islamu konieczności zmagania się z niewygodną złożonością i niuansami poprzez dostarczenie redukcjonistycznej odpowiedzi wyjaśniającej wszystko na poziomie obsługi cepa: to wszystko, panie, w tym Koranie. Druga to powodowana zapewne dobrymi intencjami, ale niezbyt uczciwa intelektualnie próba odcięcia się od działalności „Państwa Islamskiego” przez umiarkowanych muzułmanów, nie będących w stanie przyznać, że niezależnie od tego jak zwulgaryzowana i troglodycka jest interpretacja islamu przez ekstremistów pokroju IS, jest to pewna konkretna interpretacja islamu. Nie buddyzmu, nie rastafarianizmu i nie marksizmu, ale islamu i znajduje niestety w dzisiejszym islamie swoje miejsce. Pozostawiając więc debaty nad teologiczną autentycznością teologom, odpowiedzmy na pytanie: jakie konkretnie jest to miejsce na mapie współczesnego islamu? (z teologicznego punktu widzenia dość w tym miejscu powiedzieć, że klasyczna tradycja muzułmańska klasyfikuje nurty typu IS jako tendencję zwaną charydżyzmem, ale o tym już kiedy indziej).

Wspomniany już wyżej szejch Arkadiusz Miernik zauważa także, że Państwo Islamskie współcześnie robi DOKŁADNIE TO SAMO, co na początku swojej działalności politycznej robił klan Saudów – założycieli i członków rodziny królewskiej Arabii Saudyjskiej. Nie sposób w tym miejscu nie wspomnieć choćby słowem o założycielu wahhabizmu – Muhammadzie Ibn Abdul Wahhabie, o którym szejch Miernik pisze na swoim blogu:

W roku 1744 Muhammad Ibn Abdul Wahhab zawarł sojusz z lokalnym watażką Muhammadem Ibn Saudem oparty na obopólnych korzyściach: Ibn Saud zobowiązał się wspierać i wcielać w życie nauki Ibn Abdul Wahhaba, za co ten dostarczał Ibn Saudowi legitymizacji religijnej. Sojusz ten do dzisiaj pozostaje fundamentem Arabii Saudyjskiej. Większość ludzi świadoma jest, że klan Ibn Sauda to dzisiejsza rodzina królewska Arabii Saudyjskiej. Mniej znany jest fakt, że establishment religijny tego kraju – od najważniejszych religijnych stanowisk i instytucji aż po większość dotychczasowych Wielkich Muftich (włącznie z obecnym) – zdominowany jest przez członków rodziny Al-Sheikh, będących bezpośrednimi potomkami Muhammada Ibn Abdul Wahhaba (którego w pewnym momencie zaczęto nazywać po prostu „Szejchem”, stąd zmiana nazwiska).

Sojusz purytańskiego duchownego z wojowniczym i żądnym władzy klanem szybko rozpoczął działalność, która do złudzenia przypominała to, co „Państwo Islamskie” robi dzisiaj na terenie Iraku i Syrii – ogłoszenie swojej interpretacji islamu jako jedynej dopuszczalnej, połączone z kampanią fizycznej eliminacji bądź brutalnego podporządkowania wszystkich muzułmanów, których wizja islamu odbiegała od nauk Ibn Abdul Wahhaba. Po rzezi tysięcy uznanych za heretyków muzułmanów na terenie Hidżazu (dzisiejsza Arabia Saudyjska), wahhabici zwrócili się ku szyickiemu Irakowi, gdzie zrównali z ziemią jedno z najświętszych dla szyitów miejsc – mauzoleum Imama Husejna w Karbali, gdzie w przeciągu jednego dnia zamordowali pięć tysięcy osób. Wcześni wahhabiccy kronikarze piszą o takich osiągnięciach z wielką dumą i bez najmniejszego zakłopotania.

Jak więc widzimy, Państwo Islamskie niestety ale jednak JEST islamskie, a dokładnie rzecz ujmując wahhabickie, czy jak kto woli – charydżyckie. Jak możemy wyczytać na blogu Mubaraka Baranowicza planeta islam :

„Jeśli (charydżyci) by kiedykolwiek zdobyli władzę, zapewne spustoszyli by całą ziemię, Irak i Syrię – nie pozostawili by żywcem ani dzieci, kobiet, ani mężczyzn, jako że według nich (inni) ludzie szerzą zepsucie którego nie można pozbyć inaczej niż poprzez masową zagładę (tych ludzi).”

( Abûl Fidâ Ismâ`il Ibn Kathir
(zm. 774H – rahimahullah)
źródło: Al-Bidaayah wan-Nihaayah, 10/584-585 )

Jednak wrzucając przysłowiowy kamyczek do ogródka panów Miernika i Baranowicza, muszę przypomnieć, że podobne rzeczy, może nie w aż takiej skali, ale jednak podobne czynił ich prorok. Przypomnę choćby, co się stało z plemieniem Banu Qurayza ( 600-900 osób ). Według tradycji muzułmańskiej zamordowanie tego plemienia zostało zarządzone przez Archanioła Gabriela, jeden z towarzyszy Mahometa stwierdził, że mężczyźni powinni zostać zabici, własność podzielona, a kobiety i dzieci traktowane jak niewolnicy. Mahomet zatwierdził tę propozycję, nazywając ją podobną do wyroku Allaha, po czym wszyscy dorośli mężczyźni zostali ścięci, o czym już swego czasu pisałem tutaj

Podsumowując, Państwo Islamskie dokonuje na podbitych przez siebie terenach masakr na tle wyznaniowym. Wypędza lub morduje szyitów, jazydów, chrześcijan i nusajrytów ( zwanych także alawitami ). Chrześcijanie teoretycznie mogliby przyjąć status dhimmi i stać się obywatelami dziesiątej kategorii w Państwie Islamskim i mieć de facto status bezpańskiego psa. Jednak osobiście nie słyszałem o takich przypadkach. Życie tych chrześcijan, którzy przeżyli podbój Państwa Islamskiego i pozostali w swoim miejscu zamieszkania, zamieniło się w piekło. Wcale im się nie dziwię, że próbują za wszelką cenę się z niego wydostać, decydując się na ucieczkę za granicę. Pamiętajmy, że zbliżoną taktykę podbojów prowadzili także Osmanie, którzy kościołami i cerkwiami oraz chrześcijańską ludnością na podbitych przez siebie terenach rozporządzali do woli, chrześcijańskie świątynie czasem zamieniając na meczety, stajnie, składy amunicji, a niekiedy niejako z łaski pozostawiając je chrześcijanom jako obiekty kultu, ludność często zmieniając w niewolników i wywożąc ją gdzieś w głąb państwa, a chłopców siłą wcielając w szeregi janczarów ( co miało miejsce chociażby w Bośni po podboju tego kraju w 1463 ), czyli dokładnie TO SAMO, co dzisiaj robią dżihadyści Państwa Islamskiego na podbitych przez siebie terenach. Jego ideologia jest określoną interpretacją islamu. Dokładnie wahhabicką ( charydżycką ). Nie jest zatem prawdą, że jego idee nie mają nic wspólnego z islamem czy sunną proroka. Natomiast zostawiam samym muzułmanom ocenę tego, które dokładnie miejsce na mapie islamu zajmuje idea Państwa Islamskiego ( podejrzewam, że sama idea stanowi absolutny rdzeń doktryny islamu, tylko większość muzułmanów nie godzi się na tak brutalne metody postępowania z wrogami i innowiercami ), czy jest to gdzieś w centrum nauczania islamu czy raczej na jego obrzeżach. Podejrzewam, że ilu jest muzułmanów, tyle też będzie opinii na ten temat.

Poniżej prezentuję oficjalny hymn ad-Daulah al-Islamiyyah.

https://www.youtube.com/watch?v=uEssK2pB1Rc

Cristero – redaktor ndie.pl, autor bloga krytyka-islamu.blogspot.com