Brytyjska demokracja pod ostrzałem

We wczesnych latach XXI wieku, wizerunek Wielkiej Brytanii jako kraju demokratycznego, szanującego wolność osobistą zostaje podważony i ulega stopniowej degradacji, kiedy skrawki kraju Szekspira, Orwella i Churchilla przeistaczają się w odizolowane enklawy, kierowane przez muzułmańskich duchownych powiązanych z lokalnymi meczetami i szkołami koranicznymi.

Madrasa (szkoła koraniczna) Darul Uloom w Chislehurst, dzielnicy w południowo-wschodnim Londynie, została stworzona na wzór bliźniaczej madrasy Darul Uloom Deoband w Indiach. Według reportażu brytyjskiej dziennikarki indyjskiego pochodzenia, Edny Fernandes, madrasa w Chislehurst ma na celu wychowanie „islamskiej elity, która będzie rządzić muzułmańskim światem”. Według jej nauk, muzyka, aktorstwo i języki są uważane za nie-islamskie, a dzieła Szekspira są złem godnym potępienia, ponieważ poruszają tematy takie jak zemsta i miłość. Mufti Muhammad ibn Adam z islamskiego Instytutu Darul Iftaa w Leicester wydaje fatwy, ta

kie jak: kierowanie taksówką jest wbrew islamowi, ponieważ mogłoby to oznaczać podwiezienie pasażera do pubu. Tego typu nakazy naruszają wolność osobistą, a tym samym jeden z filarów społeczeństwa XXI wieku.

W 2008 roku, Wesley Paxton, członek stowarzyszenia nauczycieli ostrzegł o negatywnych owocach wprowadzenia szkół religijnych, które zagłębia problem segregacji w kraju: „Więcej szkół religijnych najprawdopodobniej oznaczać będzie więcej szkół islamskich”. Na terenie Wielkiej Brytanii istnieje już 166 madras, które przyczyniają się do powstawania barier religijnych w społeczeństwie. Szkoły koraniczne i meczety, otwierane przez islamskich duchownych importowanych z Pakistanu i innych krajów muzułmańskich, prowadzone są p

od patronatem różnych sekt, szczególnie Deobandi, Amadijja czy Szyitów. Muzułmanie należący do uciskanej w Pakistanie sekty Amadijja są poniżani przez przejezdnych pakistańskich kleryków wygłaszających kazania w meczetach, co sieje konflikt między samymi muzułmanami. Happeningi organizowane przez studenckie stowarzyszenia islamskie zalecają segregacje płci (np. na widowni kobiety siedzą za mężczyznami), przy przyzwoleniu zarządców uniwersytetów.

Z własnego doświadczenia mogę dodać, że na mojej uczelni w Birmingham, gdzie istnieje bardzo aktywna i liczna grupa muzułmańskich aktywistów, grupa palestyńska ugościła muzułmańskich radykałów, którzy wygłosili swoje mowy na jednym z imprez przez nich organizowanych. Ponadto, samorząd studencki zanotował też konflikty pomiędzy nimi a stowarzyszeniem żydowskim. Grupa co prawda została upomniana, jednak samorząd pozwolił jej nadal istnieć. W maju 2012 podjęłam próbę utworzenia własnego koła, które poświęcone byłoby islamizacji i islamskiemu ekstremizmowi. Propozycja została kategorycznie odrzucona, ponieważ „stoi ona w sprzeczności z naszą polisą równości i różnorodności”. Samorząd argumentował, że stworzenie grupy o islamizacji doprowadziłoby do konfliktu i podziału między studentami. Ponadto, budziłaby negatywne skojarzenia z grupami „rasistowskimi”. Jednocześnie ten sam samorząd nie likwiduje grupy palestyńskiej, nawet jeśli sprowadza radykałów, ani nie widzi problemu w istnieniu sali modlitewnej dla muzułmanów, mięsie halal w uniwersyteckiej stołówce, a także wprowadzeniu islamskich finansów do programu nauczania. Sam uniwersytet bez cienia ironii podkreśla swój postępowy, tolerancyjny i świecki charakter.

Elementy islamskiego prawa szariatu są już aplikowane przez muzułmańskich duchownych równolegle z prawem brytyjskim, a nawet zostają do niego wbudowywane. Objawia się to tym, że muzułmanie często nie zgłaszają zbrodni na policję, takie jak np. zabójstwa honorowe, ataki na tle seksualnym i morderstwa, woląc zamiast tego wymierzać sprawiedliwość i rozwiązywać konflikty posługując się szariackim prawem karnym.

W ubiegłym miesiącu rozgłosu w brytyjskich mediach nabrała sprawa muzułmańskiej konwertytki Rebeki Dawson, która odmówiła pokazania twarzy podczas składania zeznań w brytyjskim sądzie. Jej upór się opłacił i otrzymała pozwolenie na składanie zeznań i uczestnictwo w procesie z zasłoniętą twarzą. Podobny incydent wydarzył się we wrześniu ubiegłego roku, kiedy władze Birmingham Metropolitan College zbanowały nakrycia głowy na swoim terenie, w tym również nikaby i burki. Zakaz został wprowadzone w celu łatwiejszej identyfikacji studentów i z powodów bezpieczeństwa. Muzułmanki miałyby ściągać zasłony na czas pobytu na zajęciach i znów je zakładać po wyjściu do domu. W efekcie parę uczennic w nikabach nie zostało wpuszczonych na zajęcia. Ban spotkał się z ostrym protestem ze strony muzułmańskich studentów. Na łamach gazet, ‘poszkodowana’ studentka rozpaczała, że nie jest akceptowana w college’u, do którego zawsze chciała się dostać. Petycja zebrała 9,000 podpisów w zaledwie dwa dni i władze Birmingham Met zostały zmuszone  do cofnięcia zakazu z powodu silnej presji.

Oprócz wzrostu siły politycznej ugrupowań muzułmańskich, można zaobserwować równie niepokojący trend – tworzenie gett. Liczba muzułmańskich imigrantów na danej dzielnicy jest odwrotnie proporcjonalna do liczby rdzennych mieszkańców na tym samym terenie. Obserwuje się zjawisko zwane 'white flight’, biała ucieczka, polegająca na tym, że rdzenni Europejczycy (i Amerykanie) przeprowadzają się z centrów do przedmieść miast w obawie przed mniejszościami etnicznymi. W latach 2001-2011 około 600 tysięcy białych Brytyjczyków opuściło Londyn, a w dzielnicach eufemistycznie określonych jako ‘azjatyckie’, rdzenni Brytyjczycy stanowią mniej niż 50% populacji. Jest to szczególnie widocznie w miastach takich jak Londyn, Manchester, Oldham, Birmingham, Bradford, Dewsbury, Leeds i Leicester, co zauważa pakistański dziennikarz Sajid Iqbal, komentując słabnącą demokrację na Wyspach.

Na terenie Wielkiej Brytanii oficjalnie funkcjonuje 85 sądów szariackich, które wygłaszają werdykty w sprawach małżeńskich, dziedziczeniu, prawa opieki na dziećmi, a nawet poligamii, która jest od lat zakazana w kraju. W roku 2008 brytyjski rząd wydał zgodę na stworzenie pięciu sądów szariackich w Londynie, Birmingham, Bradford, Manchester i Nuneaton. Nieformalnie, spory są też rozstrzygane w meczetach zdominowanych przez islamistyczne wpływy. Sajid Iqbal ostrzega, że jeżeli rozwój islamskiego sądownictwa na Wyspach będzie kontynuowany, część muzułmanów oderwie się od brytyjskiego systemu sprawiedliwości.

Rozwój szariatu rozciąga się także poza muzułmańskie kręgi. W grudniu 2013 roku, trzej członkowie samozwańczej ‘policji szariackiej’ zostali aresztowani za zastraszanie i napaści na przechodniów na ulicach Londynu w dzielnicy Bethnal Green, ponieważ nie przestrzegali zasad rzekomo panujących w ‘strefie szariatu’. Na cel obrali sobie nie-muzułmanów, szczególnie pary trzymające się za ręce, ludzi spożywających alkohol i dziewczyny w krótkich spódniczkach. W tym samym miesiącu dziesiątki muzułmanów zaprotestowały tłumnie przeciw sprzedaży alkoholu w zdominowanej przez siebie dzielnicy Brick Lane. Dawniej, meczety w Brick Lane dawały schronienie członkom takich islamistycznych grup jak Hizb-ut-Tahrir czyJamat-al-Islami, które nie kryły się z zamiarem ustanowienia kalifatu, a także stanowiły punkty rekrutacji muzułmańskiej młodzieży do ich kręgów.

Kolejnym powodem do niepokoju jest los muzułmańskich dziewcząt w muzułmańskiej społeczności. Rodzice dziewcząt wysyłają je do kraju pochodzenia (np. Pakistanu), gdzie wydawane są za mąż, często wbrew swojej woli. Zdarzały się również przypadki zabójstw honorowych, gdzie muzułmańscy rodzice zabijali swoje córki za randkowanie z nie-muzułmańskim chłopakiem, czy nawet pójście na imprezę.

Oprócz praw człowieka, które społeczeństwa zachodnie biorą za pewnik, zakaz poligamii również jest ignorowany w muzułmańskich kręgach. W kwietniu ubiegłego roku, brytyjska ex-muzułmanka pod pseudonimem Layla Murad napisała o praktykowaniu poligamii przez grupę al-Murabitun. Rok wcześniej Brytyjski Urząd Islamskiego Szariatu (Islamic Sharia Council of Britain) wyjawił, że muzułmańskie kobiety robiące udaną karierę decydują się na zostanie drugimi czy nawet trzecimi żonami. Mizan Raja z islamskiego biura matrymonialnego powiedział, że otrzymał setki telefonów od kobiet pytających o możliwość wstąpienia w związek poligamiczny.

W brytyjskich więzieniach, islamiści siłą nawracają nie-muzułmańskich skazańców na islam i wdrażają zasady szariatu. Często więźniowie spełniają to żądanie w celu uniknięcia uszczerbków na zdrowiu i zastraszania. W roku 2010, rzecznicy więzienia Long Lartin ujawnili, że nie-muzułmańscy więźniowie zostali zmuszeni do zaniechania słuchania zachodniej muzyki i usunięcia plakatów z roznegliżowanymi kobietami ze ścian swoich cel.

Pod koniec 2013 roku, populacja muzułmanów w Wielkiej Brytanii liczyła 3.3 miliona osób, co stanowi 5.2% w kraju z 63 milionami mieszkańców. Brytyjscy muzułmanie są grupą młodą, gdzie niemal 50% nie ukończyło jeszcze 25 roku życia. Niektóre środowiska polityczne, zwłaszcza na prawicy, już biją na alarm i podnoszą się głosy niepokoju, że idee zainspirowane szariatem zostaną zaakceptowane i kontynuowane przez następne pokolenia. Pesymiści malują także transformację Londynu w miastu na podobieństwo Islamabadu w ciągu następnych pięciu dekad, używając niekiedy słowa 'Londonistan’. Lokalni pakistańscy politycy również nie kryją się ze swoją wizją przyszłości – że któregoś dnia jeden z nich zamieszka na Downing Street 10.

Kiedy cień islamizmu rozpościera się nad brytyjskim społeczeństwem, problemy z nim związane nie mogą być rozpatrywane w izolacji od islamu i imigracji. Demokracja kruszy się pod islamskim ostrzałem.

Na podstawie:
NoCompulsion.com
BirminghamMail.co.uk
Telegraph.co.uk