Muzułmanie wysuwają skandaliczne roszczenia wobec Hiszpanii

Ugrupowania muzułmańskie wysunęły roszczenia o przyznanie obywatelstwa dla [potencjalnie] milionów potomków muzułmanów, którzy zostali deportowani z Hiszpanii w czasach średniowiecza. Według komentatorów, jeśli to żądanie zostałoby spełnione, Hiszpania miałaby największą islamską mniejszość w Unii Europejskiej.

Muzułmańskie grupy nacisku żądają hiszpańskiego obywatelstwa dla wszystkich potomków muzułmanów, którzy zostali wypędzeni z Hiszpanii. Domaganie się ‘sprawiedliwości historycznej’ przez muzułmanów zostało podsycone niedawną decyzją przyznania hiszpańskiego obywatelstwa sefardyjskim Żydom, którzy również zostali wypędzeni po 1492 roku.

Muzułmańscy aktywiści upierają się, że należą im się takie same prawa i przywileje jak Żydom, ponieważ obie grupy zostały wygnane w tym samych historycznych okolicznościach. Jednak historycy wskazują, że mniejszość żydowska była obecna w Hiszpanii jeszcze przed nadejściem chrześcijaństwa i ich wygnanie było kwestią bigoterii. Ich sytuacja stoi więc w ostrym kontraście z muzułmanami, którzy najechali i skolonizowali Hiszpanię od VIII wieku. Po podboju Hiszpania została przez nich przechrzczona na ‘Andaluzję’ (al-Andalus) i język arabski został narzucony jako język urzędowy. Wygnanie muzułmanów w 1492r. było więc kwestią dekolonizacji.

W każdym razie, liczbę potomków wysiedleńców szacuje się na miliony, jeśli nie na dziesiątki milionów, obecnie zamieszkujących tereny Północnej Afryki. Komentatorzy uważają, że jeśli Hiszpania przyznałaby tym ludziom obywatelstwo, posiadałaby największą mniejszość islamską spośród wszystkich innych krajów Unii Europejskiej.

Większość Półwyspu Iberyjskiego było okupowanych przez muzułmańskich najeźdźców (Maurowie) od 711 do 1492roku, kiedy to Emirat Grenady poddał się katolickim monarchom Hiszpanii – Izabeli Kastylijskiej i Ferdynandowi Aragońskiemu w czasie Rekonkwisty. Jednak ostateczne wypędzenie muzułmanów z Grenady miało miejsce ponad wiek później, po 1609 roku, kiedy Król Filip III sporządził oficjalny dekret wypędzający Morysków.

Moryskowie byli Maurami, którzy zdecydowali się przejść na chrześcijaństwo po Rekonkwiście w celu pozostania w Hiszpanii. Byli jednak podejrzewani o fałszywe przyjęcie nowej wiary przy równoczesnym skrytym praktykowaniu islamu. Między 1609 a 1614 rokiem, hiszpańska monarcha zmusiła około 350,000 Morysków do osiedlenia się w Afryce północnej. W dniu dzisiejszym 5 milionów potomków Morysków zamieszkuje samo Maroko – kolejne miliony żyją w Egipcie, Libii, Maurytanii, Tunezji i Turcji.

Roszczenia wobec Hiszpanii odbiły się echem po tamtejszych mediach. W swoim felietonie dla marokańskiej gazety Correo Diplomático, morysko-marokański dziennikarz Ahmed Bensalh pisze: ‘(…) decyzja przyznania hiszpańskiego obywatelstwa prawnukom hebrajczyków z Hiszpanii z XV i XVI wieku, przy jednoczesnym ignorowaniu Morysków, jest bez wątpienia skandaliczną dyskryminacją, ponieważ obie grupy cierpiały równie mocno. Ta decyzja powinna być rozpatrywana na arenie międzynarodowej jako historyczny akt absolutnej niemoralności i niesprawiedliwości’. Bensalh dodał, że ta decyzja to ‘wstyd i hańba’.

Bensalh posunął się do gróźb wobec narodu hiszpańskiego: ‘Czy Hiszpania zdaje sobie sprawę, co inni powiedzą na to, że zawiera ona rozejm z jednymi, a z drugimi już nie? Czy Hiszpania jest świadoma kosztu takiej decyzji? Czy Hiszpania zastanowiła się, że swoją decyzją naraża cały wkład, jaki muzułmanie wnieśli na jej terytorium?(…)’

Bensalh jest jednym z wielu dziennikarzy, historyków i uczonych którzy domagają się traktowania Morysków na równi z Sefardyjskimi Żydami. Jamal Bin Ammar al-Ahmar, profesor Uniwersytetu Ferhat Abbas w Algierii jest jednym z tych osób. W liście adresowanym do hiszpańskiego monarchy Juan Carlosa, al-Ahmar apeluje o ‘pełne historyczne dochodzenie w sprawie zbrodni wojennych na muzułmańskiej populacji Andaluzji, których dopuścili się Francuzi, Anglicy, inni Europejczycy i papiescy krzyżowcy, którzy pastwili się nad naszymi biednymi ludźmi po upadku islamskiego panowania.’
List wspomina też o ‘niesprawiedliwości wymierzonej w muzułmańską populację Andaluzji, która po dziś dzień cierpi jako diaspora na wygnaniu od 1492 roku’.

Al-Ahmar żąda, żeby hiszpański monarcha oficjalnie przeprosił ‘w imieniu swoich przodków’ i wziął na siebie ‘odpowiedzialność i poniósł konsekwencje’ dziejów ze średniowiecza. Mówił, że ‘konieczne jest, żeby zidentyfikować zbrodniarzy i skazać ich w retrospekcji, a także zidentyfikować i zrekompensować ofiary.’ W praktyce oznacza to ‘dekret, który umożliwiłby muzułmanom powrót do ich domów w Andaluzji, nadanie im pełnych praw obywatelskich oraz zwrot muzułmańskiego mienia i majątków.’

Marokański historyk Hasan Aourid oskarża Hiszpanię o podwójne standardy. Aourid, który niedawno napisał książkę pt. ‘Moryskowie’ w celu ‘upamiętnienia tragedii wygnańców z Andaluzji’ powiedział, że Hiszpania nie może żyć w spokoju sama ze sobą, jeśli nie zaakceptuje swojej muzułmańskiej przeszłości i spuścizny. Spytał też, czy ‘cierpienie muzułmanina jest dla nich [Hiszpanów] mniejsze niż cierpienie Żyda’.

Stowarzyszenie na rzecz Historycznej Spuścizny Andaluzji, grupy zaangażowanej we wskrzeszenie pamięci hiszpańskich muzułmanów twierdzi, ze rząd powinien traktować muzułmanów tak samo, jak Żydów. Zdaniem przewodniczącego Bayiba Loubarisa, jeśli rząd nie wywiąże się z tego, wyjdzie na to, że muzułmanie są ofiarami ‘wybiórczego rasizmu’.

Spełnienie tych ‘życzeń’ ze strony Hiszpanii jest jednak mało prawdopodobne. Pomimo, że nie ma wątpliwości co do milionów potomków andaluzyjskich muzułmanów żyjących z Afryce, stoją oni przed wyzwaniem genealogii. Decydowanie, kto jest prawdziwym Moryskiem, a kto nie będzie tematem międzynarodowej konferencji ‘Potomkowie Andaluzyjskich Morysków w Maroku, Hiszpanii i Portugalii’, która odbędzie się w mieście Tangier w dniach 4-6 kwietnia 2014roku.

Jednak nawet jeśli muzułmanom udałoby się odtworzyć swoje drzewa  genealogiczne i dowieść swoich korzeni, ich żądania powinny być skonfrontowane i odrzucone z innego powodu – faktu, iż wygnanie muzułmanów położyło kres okupacji Hiszpanii przez islamskich intruzów.

Jose Ribeiro e Castro, portugalski prawnik, który współtworzył dekret dla Żydów, mówi: ‘Prześladowanie mniejszości żydowskiej było jak najbardziej prześladowaniem. To, co stało się z Arabami było konsekwencją konfliktu. Powody dla wygnania tych dwóch grup były diametralnie rożne. Nie ma tu co porównywać.’

Źródło: Gatestone Institute