Polacy wspólnie z Brytyjczykami przeciw islamizacji. „Chodźcie z nami”

racja…

Powiem tak: zgadzam się. Mogę dodać od siebie (żeby nikt nie twierdził, że mówię za milijony), że w zasadzie wszystkie wojny mają podłoże religijne. Ateizm też jest religią w tym sensie, że wymaga wiary, iż Boga nie ma. Rozumowanie, czego dowodzi dorobek Arystotelesa, pozwala na rozpoznanie istnienia Bytu Absolutnego, rozumem. Po prostu świat jest tak złożony w swej konstrukcji, że wyeliminowanie istnienia wyższej siły rozumnej, organizującej nasz grajdoł kosmiczny w celową całość funkcjonalną, powoduje trudności logiczne „nie do przejścia”. Niektórzy określają prawdopodobieństwo istnienia wszechświata w ramach przypadku, do rozrzucenia części zegarka i czekania aż same się złożą w całość. Pominięte jest tutaj – przy okazji – skąd owe części się wzięły i to tak skonstruowane, że pasują do siebie…
Ale wracając do podłoża duchowego konfliktu, to w moim przekonaniu jest to walka przede wszystkim właśnie duchowa. Widać to zresztą po koncepcji „życia po życiu” w ujęciu chrześcijańskim i muzułmańskim. O ile chrześcijaństwo daje prymat duchowi to islam sprowadza cały raj do przeżycia cielesnego. Takie ciupcianie 24h/dobę, okraszone żarciem bez ograniczeń. I to ma być najwyższe osiągnięcie ludzkiego ducha? Po co w takim razie w ogóle myśleć o raju jak to wszystko można mieć bez tego – wystarczy tylko zwykła brutalna siła. Zostało to „ubrane” w pozór religijności, gdzie dogmatem jest nieomylność Mahometa, przerastająca nieomylność urzędu papieskiego o lata świetlne… Owszem, nie przeczę, że proces ciupciania należy do przyjemnych a i żarcie też niczego sobie, ale czy to wystarczy człowiekowi do szczęścia? Można powiedzieć, że o ile islam na piedestał wynosi 7 grzechów głównych to chrześcijaństwo idąc za swoim Mistrzem pokazuje kierunek odwrotny. I nie chodzi tu o stopień realizacji tylko o cel do którego się dąży. Tak jak to zaznaczył jeden ze znawców problematyki islamu: tak jak grzeszność w chrześcijaństwie jest wykrzywieniem zasad fundamentalnych, tak w islamie pokój jest odstępstwem od fundamentów doktryny. W tym sensie obie religie są nie do pogodzenia i nawet jak wyznawcy w danym momencie ze sobą nie walczą, to jest to „cisza przed burzą”. Ale konflikt fizyczny jest pochodną konfliktu duchowego, którego źródło ma miejsce w sprzeciwie szatana wobec Boga. W każdym razie tak wynika z nauki Chrystusa. Człowiek staje wobec tych sił niejako bezradny i może się tylko opowiedzieć za jednym z tych kierunków, mając przed oczami szczęście w perspektywie wieczności. To co pokazuje na pewno chrześcijaństwo, to to, że szatan nie jest równy Bogu pod żadnym względem i jest przegrany od początku. Jak myślę, został „dany” człowiekowi jako próba. Gdyby szatan był równy Bogu oznaczałoby to, że dobro nigdy nie zwycięży ostatecznie a zło jest równoprawnym wyborem wobec dobra, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia że: zło jest dobre. Nie można w takim razie dokonywać oceny etycznej uczynków i wszystko jest dopuszczalne. Krytyka takiego stanowiska jest przestępstwem co preferuje właśnie biurokracja unijna walcząc w pocie czoła jeśli nie z Kościołem jako takim, to na pewno z jego dotychczasową tradycyjną nauką wiary czego wyrazem jest np. fascynacja słynnymi „kremówkami” ale już nie nauczaniem JP II o aborcji, eutanazji czy in vitro. Co najwyżej możemy – lub nie – zgadzać się na określone skutki w zależności od sytuacji i korzyści jakie możemy osiągnąć. Taka etyka syuacyjna czyli w zasadzie brak etyki w klasycznym jej rozumieniu. Dekalog nie istnieje nie mówiąc już o „Kazaniu na Górze”. Jeżeli potrzebne są nam pieniądze można zabić, albo jak chce mi się ciupciać to można zgwałcić. Nie przypomina to przypadkiem jakichś ostatnich wydarzeń?