Imigranci, którzy rzucili człowieka pod pociąg, zwolnieni przez prokuraturę

@pojawiam się i znikam
Jeśli są muzułmanie i rosną w siłę to należało się tego spodziewać. Tym bardziej, że mają doświadczenie Zachodu, gdzie wszyscy „kulą ogon pod siebie”. Im na życiu nie zależy jak mogą „umrzeć chwalebnie” a jeszcze w dodatku szybko przy pomocy pasa szahida. Bo to i koledzy będą cmokali z zachwytu i 72 hurysy, więc zawsze znajdzie się taki co to będzie chciał zrobić w imię wyższych celów. No to trzeba obmyślić takie cóś, żeby śmierć w ich przekonaniu nie była dla nich powodem do chwały i nie dawała im tych 72 panienek na wieczność. Najskuteczniejszym wg. mnie remedium na to jest brak lęku przed śmiercią u ofiary. Problem jest jeszcze z bólem, bo w zasadzie to najbardziej boimy się tego bólu, który wiąże się z zagrożeniem.
Moja wiara jest prosta: życie to, tu i teraz jest tylko chwilowe. W tym sensie ja i muzułmanin niczym się od siebie nie różnimy. Różnimy się natomiast w podejściu do tego co „po” tej „chwilówce”. Z mojej analizy wynika, że jeśli on postępuje dokładnie z wytycznymi swojego proroka to raczej piekło. On oczywiście uważa tak co do mnie, w każdym razie nic przyjemnego. Różnica polega na tym, że ja go nie zmuszam do mojej wiary a on chce mnie zmusić. To kto ma większe przekonanie co do słuszności swoich poglądów? Kto bardziej wierzy i kto bardziej zdaje się na Boga, można tak powiedzieć? Oni się po prostu boją, że ich wiara może być błędem, ale się do tego strachu nigdy nie przyznają. To też objaw lęku. Próbują go ukryć pod maską agresji, wrzasku, gróźb. Jakby tego nie było to by nie było żadnych wyznawców Allaha.
Drodzy muzułmanie może mnie spróbujecie zastraszyć? Potraficie coś oprócz tego? Bo dla moich duchownych – teraz już „kościoła” – to ja jestem zdaje się heretykiem, więc nie będzie to nic nowego. Tylko w tym „kościele” nie straszą mnie jeszcze śmiercią.