Były rzecznik prasowy norweskiej partii lewicowej: Mieszanie ras i religii najlepszym sposobem na integrację

Były rzecznik prasowy SV (Partia Lewicy Socjalistycznej) i główny komentator ds. zagranicznych opiniotwórczej gazety Aftenposten Frank Rossavik pisze, że jest zaniepokojony niechęcią Norwegów do mieszanych związków. Uważa, że mieszanie ras osłabia rasizm, a ludzie mają ładniejsze dzieci.

Idea etnicznego i religijnego wymieszania mieszkańców Norwegii z innymi nacjami towarzyszy mu od wczesnych lat 80-tych, gdy jako student i entuzjastyczny członek SV z radością przyjmował popularne wówczas hasło: „Tak dla wielobarwnego społeczeństwa”. Jednak już wtedy jego ambicje szły o wiele dalej. Dla niego imigracja była znakomitą okazją na rozwiązanie dwóch problemów. Pierwszy: Norwegowie nie są zbyt urodziwi. Co prawda przyznaje, że Pakistańczycy też nie są atrakcyjni, ale jego zdaniem zmieszanie tych dwóch populacji dałoby wiele pięknych dzieci o różnych odcieniach kolorów.

ZOBACZ TAKŻE: Polityczne i narodowe samobójstwo Norwegii

Druga kwestia to religia. W latach 80-tych Rossavik był na wojennej ścieżce z chrześcijaństwem. Jak twierdzi, zagrażało mu jako homoseksualiście, ateiście i krytycznie myślącemu człowiekowi. Doszedł więc do wniosku, że wraz z przybyciem do jego kraju muzułmanów, buddystów i hindusów, następne pokolenia Norwegów będą wchodziły w związki z coraz mniejszą liczbą swych chrześcijańskich rodaków. Rossavik uważa, że całkiem logicznym wynikiem takiej mieszanki byłoby powstanie rodzin, które cechowałby rozsądny i luźny stosunek do religii, jak agnostycyzm czy ateizm. W tamtych czasach wydawało mu się, że taka zmiana to kwestia kilku lat. Dziś z rozczarowaniem przyznaje, że niestety tak się nie stało. Ludzie nadal zawierają związki małżeńskie wewnątrz własnej grupy etnicznej i religijnej, co spowalnia proces integracji. Tu przytacza dane Głównego Urzędu Statystycznego (SSB), z których wynika, że w 2015 roku zaledwie 3,8 % Pakistańczyków zawarło związki z kobietami o „nieimigracyjnym pochodzeniu”. Jeśli chodzi o kobiety, liczby są jeszcze niższe: 2,5%. Co do mniejszości tureckiej i marokańskiej dane dla obu płci wynoszą poniżej 10%.

Rossavik tłumaczy, że powodów nie należy doszukiwać się jedynie w niechęci panującej w samych środowiskach imigranckich. W końcu do zawarcia związku małżeńskiego trzeba dwóch stron.

Natomiast z optymizmem przygląda się małżeństwom etnicznych Norwegów z przybyszami z niemuzułmańskich krajów, takich jak Indie, Wietnam czy Chile. Tu wzajemne zainteresowanie rośnie bardzo szybko. Jednocześnie przyznaje, że najwięcej związków zawierają Norwegowie z Duńczykami. Jednak nie komentuje tego faktu ani też nie wyjaśnia, jak ma się do związków zawieranych z osobami pochodzącymi z innych obszarów kulturowych. Natomiast wskazuje na coraz większą akceptację Norwegów dla obecności imigrantów w rodzinie. W 2002 roku 40% osób uważało, że byłoby krępującym mieć imigranta za zięcia czy synową. W 2015 już tylko 17%. Dla Rossavika jest to dowód na to, że można przyzwyczaić się do tego, co początkowo uważało się za uciążliwe.

Jeśli chodzi o konkubinat, jest on bardziej akceptowany wśród osób obcego pochodzenia. Wydaje się, że jest dużo łatwiej mieszkać z „obcym”, niż brać z nim ślub, konstatuje autor.

Tak czy inaczej, pisze Rossavik, choć przed Norwegami jeszcze długa droga, młodzież powinna wyjść jego idei naprzeciw. Mieszane małżeństwa osłabiają rasizm i uciążliwe aspekty religii. Ponadto rodzą się w nich o wiele piękniejsze dzieci.

Niniejszy komentarz to jeden z przykładów działań propagandowych zachodnich środowisk lewicowych (ale nie tylko, jeśli wspomnieć byłego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego) na rzecz integracji poprzez mieszanie małżeństw. W Polsce próbkę takiej agitacji dała w Krytyce Politycznej feministka Kinga Dunin. W felietonie z września 2015 pt. „Polskie kobiety witają uchodźców” pisze, że uchodźca w przeciwieństwie do polskiego mężczyzny, to „książę z Orientu”, który „obsypie komplementami, będzie pragnął mieć wiele dzieci i jeszcze do tego nie pije. Jest dzielny i zaradny – inaczej by go tu nie było. I jak pięknie wygląda! Orientalna uroda to jednak coś innego niż karki z kartoflanymi nosami i ze świńskimi głowami na kiju”. I na koniec dodaje: „Nie ma lepszego sposobu na asymilację niż małżeństwo, jak wiadomo. Miłość jest w stanie pokonać wszelkie kulturowe przeszkody. (…) A piękne i liczne dzieci (polskim mężczyznom, jak widać po wskaźnikach, płodzenie słabo wychodzi) staną się wspaniałymi polskimi obywatelami”.

aftenposten.no / krytykapolityczna.pl

Materiał chroniony prawem autorskim. Kopiowanie i wykorzystywanie treści opublikowanych na stronie ndie.pl zabronione. Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy.