Uprowadzenie samolotu egipskich linii lotniczych.Napastnik domaga się azylu

Ponieważ temat niezbyt mnie interesuje, chcę omówić moim zdaniem jedną z kluczowych przyczyn obecnej sytuacji na świecie. Zdaję sobie sprawę, że na pewno nie zdobędę tylu plusików jak we wpisie odnośnie oceny ostatniego programu Warto Rozmawiać, ale może komuś się to przyda?
Czy ktoś się zastanawiał czym są tak zwane wartości na które powołują się wszelkiej maści politycy, filozofowie, socjolodzy, psycholodzy czy ideolodzy? Za każdym razem pada wezwanie do obrony owych wartości. Teraz w obliczu zalewu islamu w Europie co chwila mamy takie odniesienia. Pewnie i wielu z nas tu komentujących w tyle głowy uważa tak samo. Przebierając palcami po klawiaturze piszą o swoich własnych odczuciach. Bronimy więc wartości, piszemy o wartościach. A więc, co to są wartości?

Jak napisała pewna autorka: do wartości „zalicza się przekonania, opinie, postawy, uczucia, zwyczaje, konwenanse, upodobania, uprzedzenia, a nawet dziwactwa — cokolwiek, co jakaś osoba, grupa czy społeczeństwo ceni w dowolnym okresie i z dowolnego powodu”. W obecnym zliberalizowanym świecie ludzie uważają, że mają prawo wybrać własny kanon wartości, jak wybierają produkty w supermarkecie.

Łatwo zauważyć gdzie leży problem. W świecie wartości bardzo trudno o jedność i trwałość. Są one wręcz niemożliwe do osiągnięcia i utrzymania w dłuższej perspektywie czasowej. Ponadto wartości trafiają zwykle na bardzo płytkie podłoże. Często zależne są od osobistych upodobań, od wpływów zewnętrznych czy takich czynników jak płeć, wiek, wykształcenie, region gdzie się ktoś urodził i wychował oraz sposób wychowania. Widać więc jak bardzo są one relatywne.

Jak było dawniej? Przede wszystkim ludzie kierowali się nie tyle wartościami co cnotami.
Dla wszystkich było jasne, co jest cnotą. Albo ktoś postępował uczciwie, lojalnie, przyzwoicie, honorowo, albo nie. Teraz nie mówi się o „cnotach”, lecz o „wartościach”. Wiąże się z tym jednak pewien problem, na który zwróciła uwagę historyk Gertrude Himmelfarb w swej książce The De-Moralization of Society (Odmoralnianie społeczeństwa): „O cnotach nie można powiedzieć tego, co o wartościach, (…) że każdy ma prawo do własnych cnót”.

Łatwo zauważyć, że cnoty nie podlegały osobistym ocenom. Były to rzeczy fundamentalne i uniwersalne. Cechowały je niezmienność i ponadczasowość. Nikt ich nie kwestionował, a jeżeli już to był poddawany ostrej ocenie społecznej. Na podstawie cnót budowano trwały kodeks moralny i obyczajowy. Kolejne pokolenia miały trwałą podstawę do życia. Ponieważ cnoty były wyraźnie definiowane, więc i prawo było bardziej przejrzyste, spójne oraz daleko mniej objętościowe. Np. Całym życie starożytnego Izraela kierowało około 660 przepisów prawa. Wszyscy od dziecka wiedzieli dokładnie o co w nim chodzi. Wszelkie spory załatwiane były sprawnie i szybko. Życie więc było o wiele prostsze i bardziej przewidywalne.

Zastąpienie cnót wartościami trwale zburzyło od wieków budowany porządek społeczny i moralny. Ponieważ do głosu doszły osobiste poglądy i przekonania, to widać wyraźnie jak daleko poprzesuwane zostały dawniej nieprzekraczalne granice. Białe stało się czarne, a czarne białym. Właściwie przez zatarcie się wyraźnych linii podziałów między złem, a dobrem wszystko stało się relatywne. Wszystko można kwestionować, podważać i odrzucać. Z dawnych świętości pozostały tylko gruzy. I na tych gruzach ludzie rozpaczliwie próbują zbudować coś nowego, lecz ich wysiłki przypominają walkę z wiatrakami lub syzyfową pracę. Porównując cywilizację zachodnią z jej zdawałoby się szczytnymi osiągnięciami i swobodami obywatelskim z islamem zauważa się, że ten drugi jawi się jak nie do pokonania monolit. Owszem można nazwać to różnie. Fundamentalizmem, fanatyzmem czy oszołomstwem, ale jednak to monolit. Jedność sama w sobie jest cenna, a jedność skupiona wokół cnót jest nie do pokonania. Chrześcijaństwo jak nigdy w dziejach się zatomizowało. Dawniej oparte na cnotach, dzisiaj rozbite na rafach wartości.

Islam jest do pokonania. Nie dokona się tego tkwiąc w okowach osobistych poglądów, bez powrotu do korzeni.

Czego więc możemy się spodziewać w przyszłości? Można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że ten stan rzeczy będzie się pogłębiał. Podejmowane będą jakieś próby ratowania resztek z dawnych cnót, lecz granice zostały bezpowrotnie zniszczone. Łatwiej się zresztą niszczy, niż odbudowuje. Czy na wartościach można zbudować społeczeństwo o trwałych fundamentach? Jaka brzmi odpowiedź?