Imigranci oskarżają Merkel: “Obiecywała nam ciepłe przyjęcie w Europie!”

Dopóki nie zmieni się polityka i stosunek wobec krajów zacofanych i głównie mam na myśli muzułmanów to nic się nie zmieni. Jestem przeciwnikiem udzielania im pomocy ponieważ to nic nie da. Załóżmy że zbudujemy im obozy w Turcji czy Egipcie oraz rozwiążemy konflikty trapiące ich kraje. I co? Za 50 lat będzie ich trzy razy więcej , ciągle będą biedni , ciągle będą uciekać do bogatszych krajów i ciągle będą oczekiwać że ktoś rozwiąże ich problemy. 50 lat temu w Syrii było około 5 milionów ludzi , teraz jest około 20 milionów a za 50 lat jeżeli tempo przyrostu się utrzyma to będzie ich 80 milionów. I takie wskaźniki przyrostu są w prawie wszystkich krajach muzułmańskich.

Szanowni komentatorzy. Myślę, że nadeszła pora, by poszerzyć swoją wiedzę na temat islamu. Pozwoli to wielu z tu komentujących spojrzeć na to, co się obecnie dzieje w Europie i na świecie z szerszej perspektywy.

Czym więc jest islam? Najkrócej ujmując, jest to droga do Boga przez poddanie się Jego woli. Święte Księgi islamu to przede wszystkim:

Święty Koran: Uważa się, że został objawiony Muhammadowi przez anioła Gabriela i że natchniona jest zarówno jego treść, jak i arabski tekst.
Hadis, czyli sunna: „Czyny, wypowiedzi i milcząca zgoda (taqrīr) Proroka”, ustalone „w ciągu II w. ery muzułmańskiej w formie pisanych hadisów. Ḥadīṯ w zasadzie stanowi zapis czynu lub wypowiedzi Proroka”. Może się również odnosić do postępowania bądź twierdzeń „Towarzyszy Proroka lub ich następców”. W hadisie uznaje się za natchniony tylko sens słów (Dzieje Arabów).
Szaria: Prawo kanoniczne oparte na zasadach Koranu, regulujące całe życie religijne, polityczne i społeczne. „Wszystkie czyny człowieka klasyfikuje się według pięciu kategorii prawnych: 1) farḍ, czyny uważane za bezwzględną powinność, których wykonanie ma być nagrodzone, a zaniedbanie ukarane przez prawo; 2) mustaḥabb, czyny godne polecenia lub chwalebne, których spełnienie jest nagradzane, lecz zaniedbanie nie podlega karze; 3) ǧāʼiz, mubāḥ, czyny dozwolone, prawnie obojętne; 4) makrūh, czyny godne nagany, lecz niekaralne; 5) ḥarām, czyny zakazane i karalne” (Dzieje Arabów).

Wbrew powszechnemu przekonaniu islam nie jest religią jednorodną.

Następca proroka miał sprawować władzę jako kalif (halīfa). Jednakże kwestia, kto ma prawo piastować tę godność, wywołała w łonie islamu rozłamy. Sunnici obstają przy zasadzie wybieralności, nie zgadzając się na dziedziczenie urzędu przez potomków proroka. Dlatego wierzą, iż prawowitymi sukcesorami Muhammada byli trzej pierwsi kalifowie: Abu Bakr (teść Muhammada), Umar (doradca proroka) i Usman (jego zięć).

Zdecydowanie przeczą temu szyici, twierdząc, iż prawowita władza przeszła na ród proroka oraz jego kuzyna i zięcia, Alego Ibn Abi Taliba, pierwszego imama (przywódcę i następcę). Poślubił on Fatimę, ulubioną córkę Muhammada. Z owego związku urodzili się wnukowie Muhammada: Hasan i Husajn. Szyici uważają też, „że od początku Allach i jego Prorok wyraźnie wskazali na ʽAlego jako na jedynego prawowitego następcę, lecz pierwsi trzej kalifowie dopuścili się oszustwa pozbawiając go należnego mu prawnie stanowiska” (Dzieje Arabów). Oczywiście sunnici zapatrują się na to zupełnie inaczej. Oprócz tych dwóch głównych odłamów jest jeszcze setki innych. Podobnie zresztą jest w chrześcijaństwie,

W ciągu stu lat po śmierci Muhammada powstało imperium arabskie, większe niż cesarstwo rzymskie u szczytu swej potęgi. Rozciągało się od Indii, przez Afrykę Północną po Hiszpanię i znacznie się przyczyniło do upowszechnienia wynalazków, które wzbogaciły cywilizację zachodnią. Wniosło ogromny wkład w różne dziedziny, takie jak prawo, matematyka, astronomia, historia, literatura, geografia, filozofia, architektura, medycyna, muzyka i nauki społeczne.

„Podboje arabskie stanowiły bezpośrednie następstwo nauk Muhammada”, czytamy w dziele The Collins Atlas of World History. Rzecz jasna na ekspansję islamu miały wpływ także inne czynniki. Na przykład chrześcijan z Bizancjum i perskich zaratustrian tak zaślepiły wzajemne waśnie religijne, że zlekceważyli ofensywę Arabów.
Utrzymywanie spoistości rozległego państwa za pomocą religii nie było nowym pomysłem. Jednakże „muzułmanie byli przeświadczeni, że w Koranie przekazano im ostateczną i niezmienną prawdę”, wyjaśnia Desmond Steward. Popadli w samozadowolenie, „uważając, iż wszystko, co warto wiedzieć, jest już znane, a poglądy innowierców nie zasługują na większą uwagę”. Wszelkie zmiany „uparcie odrzucano”.
W rezultacie już w XI wieku zaczął się zmierzch imperium. Steward porównuje je do „meteora, który przecina nocą niebo (…) [i] prędko wyczerpuje swą energię”. Religia, która rozbudziła w ludziach poczucie braterstwa i podsunęła im stosunkowo prosty sposób przybliżania się do Boga, w gruncie rzeczy przyczyniła się do upadku mocarstwa, jakie kiedyś dzięki niej utworzono. Rozpadło się ono równie szybko jak powstało. Państwo przestało istnieć, ale religia pozostała.

Islam to wszechstronna filozofia życiowa przenikająca państwo, prawa, instytucje socjalne i kulturę, nie jest więc tylko religią. Dlatego w książce pt. Early Islam (Wczesny islam) napisano, że przez ponad 600 lat „islam był najaktywniejszą religią, największą siłą polityczną i najważniejszym nurtem kulturowym świata”.

W VI wieku zachodnie cesarstwo rzymskie już nie istniało. Zostało zastąpione przez swój wschodni odpowiednik — cesarstwo bizantyjskie ze stolicą w Konstantynopolu. Kościoły po obu stronach żyły w dość napiętych stosunkach, niemniej wkrótce poczuły się zagrożone przez wspólnego wroga: szybko rosnące imperium islamskie.
Kościół wschodni zrozumiał to najpóźniej wtedy, gdy w VII wieku muzułmanie podbili Egipt i inne północnoafrykańskie posiadłości Bizancjum.
Po niecałych stu latach Kościół zachodni ujrzał ze zgrozą, jak islam poprzez Hiszpanię dociera do Francji, zatrzymując się niecałe 200 kilometrów od Paryża. Wielu katolików hiszpańskich nawróciło się na mahometanizm, a inni przyswoili sobie muzułmańskie zwyczaje i kulturę. „Kościół, rozgoryczony poniesionymi stratami, nieustannie przygotowywał swych synów w Hiszpanii do rozniecenia płomieni zemsty”, czytamy w książce pt. Early Islam

Kiedy kilkaset lat później katolicy hiszpańscy odzyskali większą część swej ojczyzny, „wzięli odwet na muzułmańskich poddanych i bezlitośnie ich prześladowali. Zmuszali ich do wyrzeczenia się wiary, wypędzali z kraju i podejmowali drakońskie środki, by zatrzeć wszelkie ślady po kulturze hiszpańsko-muzułmańskiej”.

W roku 1095 papież Urban II wezwał katolików w Europie, by chwycili za literalny miecz i wyrugowali islam ze świętych miejsc na Bliskim Wschodzie, do których chrześcijaństwo rościło sobie wyłączne prawa.
„Sprawiedliwa” wojna nie była nowym wynalazkiem. Głoszono ją na przykład podczas walk z muzułmanami w Hiszpanii i na Sycylii. A co najmniej na 10 lat przed apelem Urbana papież Grzegorz VII „zamierzał utworzyć militia Christi do walki ze wszystkimi wrogami Boga i myślał już o wysłaniu wojsk na Wschód”, pisze Karlfried Froehlich z Seminarium Teologicznego w Princeton.
Inicjatywa Urbana poniekąd wychodziła naprzeciw prośbom Aleksego, cesarza Bizancjum. Prócz tego stosunki między zachodnią i wschodnią częścią chrześcijaństwa jakby się poprawiały, toteż papieżem mogła także kierować chęć zjednoczenia zwaśnionych kościołów siostrzanych. Tak czy inaczej, zwołał synod w Clermont, na którym ogłoszono, że ochotnicy uczestniczący w tym „świętym” przedsięwzięciu uzyskają odpust zupełny (uwolnienie od wszelkiej pokuty za grzechy). Spotkało się to z nadspodziewanie dobrym odzewem. Na Wschodzie i Zachodzie rozległ się okrzyk bojowy: „Deus volt!” (Bóg tak chce).

W ten sposób rozpoczęła się seria wypraw wojennych, trwających przez niemal dwa stulecia. Muzułmanie początkowo brali intruzów za Bizantyjczyków. Kiedy się dowiedzieli, skąd naprawdę pochodzą, nazwali ich Frankami — od germańskiego ludu, któremu zawdzięcza swą nazwę dzisiejsza Francja. Coraz głośniej mówili o tym, że dla powstrzymania najazdu „barbarzyńców” z Europy należy ogłosić dżihad, czyli świętą wojnę.

Profesor brytyjski Desmond Stewart pisze: „Na każdego uczonego lub kupca, który słowem i czynem rozsiewał ziarna cywilizacji islamskiej, przypadał jeden wojownik, dla którego islam był hasłem do walki”. W drugiej połowie XII wieku wódz muzułmański Nur ad-Din zjednoczył mahometan z północnej Syrii oraz górnej Mezopotamii i utworzył silną armię. „Podobnie jak średniowieczni chrześcijanie sięgnęli po oręż, by szerzyć religię Chrystusa”, ciągnie dalej Stewart, „tak muzułmanie chwycili za broń, żeby krzewić wiarę Proroka”.

Oczywiście nie wszystkim chodziło wyłącznie o to, by rozpowszechniać swą religię. W książce pt. The Birth of Europe (Narodziny Europy) zaznaczono, że dla większości Europejczyków krucjaty „stanowiły wymarzoną sposobność zdobycia sławy, łupów, nowych włości, a nawet rządów nad całymi państwami — bądź też były po prostu chlubną przygodą, pozwalającą uciec od monotonii”. Kupcy włoscy nie zmarnowali też okazji do założenia placówek handlowych na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Pominąwszy jednak motywy, wszyscy byli najwyraźniej gotowi oddać życie za swoją religię: jedni w „sprawiedliwej” wojnie ogłoszonej przez chrześcijaństwo, drudzy — w dżihadzie muzułmanów.

Jak widać zarówno islam jak i chrześcijaństwo stosowały miecz jak podstawowe narzędzie do poszerzania strefy swoich wpływów. Przelano morze krwi ludzkiej.
Poczynania inkwizycji przywodzą na myśl słowa Blaise’a Pascala, XVII-wiecznego filozofa i uczonego francuskiego, który napisał: „Nigdy człowiek nie czyni złego tak wytrwale i tak ochoczo, jak kiedy je czyni z sumienia”, zgodnie ze swymi przekonaniami religijnymi. Istotnie, odkąd Kain zabił Abla, zwracanie „miecza” prześladowań przeciwko ludziom o odmiennych poglądach religijnych jest charakterystyczną cechą religii fałszywej.

Reasumując. Ani chrześcijaństwo ani islam nie są religiami prawdziwymi. Jedyną prawdziwą jest chrystianizm. Założyciel chrystianizmu polecił swym naśladowcom pozyskiwać uczniów, lecz nie powiedział, by czynili to przy użyciu siły. Ostrzegł nawet, że „wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza poginą”. Nie nakazał też używać przemocy wobec ludzi nieprzyjaźnie nastawionych. Chrześcijanie mieli trzymać się zasady: „Niewolnik Pana nie potrzebuje toczyć walki, ale ma być uprzejmy wobec wszystkich, wykwalifikowany do nauczania, trzymający się w ryzach w obliczu zła, z łagodnością pouczający usposobionych nieprzychylnie” Mateusza 26:52; 2 Tymoteusza 2:24, 25.