Bristol zbyt multikulturowy na obchody Dnia Św. Jerzego

@kaassi

” Tolerancja jest ostatnią cnotą upadającej cywilizacji” – Arystoteles

Proponuję zastanowić się czym jest tolerancja oraz dlaczego tak trudno zachować równowagę nie popadając w skrajności.

Słownik języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka tak definiuje tolerancję: „uznawanie czyichś poglądów, wierzeń, upodobań, czyjegoś postępowania, różniących się od własnych; wyrozumiałość”. Niewątpliwie to piękna cecha! Z pewnością dobrze się czujemy w towarzystwie ludzi, którzy szanują nasze wierzenia i poglądy, choćby różniły się od ich własnych. Tolerancja jednak powinna działać wielostronnie.

Przeciwieństwem tolerancji bywa nietolerancja. Występuje ona w różnym stopniu nasilenia. Początkowo może się przejawiać ciasnota poglądów połączoną z dezaprobatą cudzego zachowania albo metod postępowania. Brak szerszych horyzontów myślowych pozbawia życie radości i zamyka umysł na nowe idee.W nietolerancji po prostu trudno o postęp.

Im większa jest nietolerancja, tym łatwiej przeradza się w uprzedzenie, czyli nieprzyjazny stosunek do jakiejś grupy, rasy bądź religii. Dalsze nasilanie się takiej niechęci prowadzi do fanatyzmu, który w końcu może przybrać postać agresywnej nienawiści. A ta pociąga za sobą cierpienia i rozlew krwi. Pomyślmy o zatrważającym żniwie zebranym przez nietolerancję w epoce krucjat! Również dzisiaj stanowi ona jedną z przyczyn konfliktów w Bośni, Ruandzie i na Bliskim Wschodzie.

Prawdziwa tolerancja wymaga zachowania równowagi, co nie niestety przychodzi łatwo. Przypominamy wahadło zegarowe — wychylamy się to w jedną, to w drugą stronę. Czasem okazujemy za mało tolerancji, innym razem za dużo.

Współczesne społeczeństwa hołdujące tolerancji, wręcz szczycące się nią, łatwo w jej imieniu wyrzekają się moralności. W takim źle pojętym duchu tolerancji zacierają się niegdyś bardzo wyraźne granice między dobrem a złem, występkiem a cnotą.

Według niektórych największym wrogiem moralności jest nihilizm, czyli zupełna niewiara w cokolwiek. Wszystko staje się płynne, relatywne. Ocena zostaje sprowadzona na poziom instynktu. Jeśli ktoś w nic nie wierzy, to nie uznaje żadnych norm postępowania, a więc uważa, że można tolerować wszystko. Ale czy tolerowanie wszystkiego jest słuszne?

Niewątpliwie kłopoty wynikają nie tylko z braku, ale i z nadmiaru tolerancji. Dlaczego tak trudno zachować równowagę, unikając popadania w skrajności?

W większości nie chcemy być tolerancyjni. Nasz naturalny odruch to uprzedzenie. A więc nietolerancja nie należy do przywar rzadko spotykanych, obciążających zaledwie mniejszość ludzkiego rodu — wszyscy mamy skłonność do ciasnych poglądów. Z tym niestety musimy się zgodzić.

Ludzie o ciasnych umysłach są nierozsądni, samolubni, uparci i dogmatyczni. Ale czyż większość z nas nie jest w jakimś stopniu nierozsądna, samolubna, uparta i dogmatyczna? Jeśli te cechy silnie zakorzeniły się w naszej osobowości, ograniczają nasze horyzonty.

Niewątpliwie nadmiar i niedostatki tolerancji są szkodliwe. Niektórzy łatwo np. mylą obojętność na odmienność z tolerancją. Kiedy nikogo nie interesuje, co myślą lub robią inni, wówczas nie obowiązują żadne kryteria. Brak kryteriów oznacza apatię — brak zainteresowania czymkolwiek.

W jaki sposób wytwarza się atmosfera apatii? Apatia pojawia się w społeczeństwie, które akceptuje wiele odmiennych norm postępowania. Ludzie z czasem dochodzą do wniosku, że wszelkie zachowania są do przyjęcia i że sposób życia to po prostu sprawa osobistego wyboru. Zamiast uczyć się myśleć i zadawać sobie pytania, co jest dopuszczalne, a co nie, ludzie, często uczą się wcale nie myśleć. Brakuje im kręgosłupa moralnego, dzięki któremu można przeciwstawić się nietolerancji. Innym problemem jest punkt odniesienia. Brak kręgosłupa moralnego często oznacza po prostu zagubienie moralne. W zrelatywizowanym systemie wartości brak jest spójnego i wspólnego autorytetu.

Niewielu z nas zdaje sobie sprawę z tego, że w imię tolerancji popada w apatię. Pozwalamy, by nasze dzieci karmiły się niestosowną rozrywką, przesyconą chciwością, przemocą czy wyuzdaniem seksualnym. Ale skoro sami u siebie to tolerujemy? Coraz więcej osób wpada w swoistą pułapkę sądząc, że jest tolerancyjnym, podczas gdy po prostu popada w obojętność.

Stare chińskie przysłowie mówi:„Ludzie tolerancyjni nigdy nie są głupi, a głupi nigdy nie są tolerancyjni” Jaka z niego wypływa nauka? Otóż okazywanie tolerancji jest prawdziwą próbą sił i wymaga przestrzegania słusznych zasad. Osobny problem to ustalenie jakie zasady są słuszne. W przeciwieństwie do wielu żyjących obecnie te zasady pochodzą z Najwyższego Źródła we Wszechświecie. To sam Bóg określa co jest dobrem a co złem. Ponieważ jednak większość Go odrzuciła, pustkę zastąpiono własnymi kryteriami. Zrodziło to wiele problemów, z którymi musimy się borykać do dnia dzisiejszego. Dotyczy to wszystkich nas bez wyjątku. Nie tylko nietolerancyjnych muzułmanów, czy lewaków. Wszyscy mamy skłonność do popadania w skrajności. Jesteśmy albo nietolerancyjni albo nadmiernie tolerancyjni aż do obojętności, czyli apatii. Tu na tym forum również jest to aż nadto widoczne.

Zapraszam do minusowania.