Kłamstwa o kłamstwach muzułmańskich

Oświadczenie kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych Bena Carsona, w którym odniósł się do islamskiej doktryny kłamstwa (takija), zachęcającej muzułmanów do „kłamania w celu osiągnięcia swoich celów”, spowodowało lawinę krytycyzmu wśród środowisk lewicowych, które m.in. na łamach Washington Post postanowiły cytować ekspertów aby dowieść, iż Carson się myli.

„Słowo takija pochodzi od arabskiego słowa „pobożność” i „bogobojność” i wskazuje,kiedy osoba jest w stanie zagrożenia”, mówi Khaled Abou El Fadl, profesor prawa na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles i czołowy autorytet w kwestii islamu. „Tak, istnieje możliwość ukrycia faktu, iż jest się muzułmaninem” jeśli osobie zatajającej grozi niebezpieczeństwo, „dopóki nie wyrządza to krzywdy drugiej osobie”.

Inni uczeni cytowani przez Washington Post to m.in. Omid Safi, dyrektor wydziału Studiów Islamskich na Uniwersytecie Duke oraz Noah Feldman, profesor prawa na Harvardzie. Wysuwają oni podobny argument: Tak, takija istnieje w koranie, jednak pozwala ona na kłamstwo tylko w celu uratowania własnej skóry i nic poza tym.

Nie do końca.

Mimo, iż faktycznie słowo takijja jest powiązane z arabskim słowem „bogobojność” i jego źrodło oznacza „chronić” oraz „strzec przed” – oraz że wersety koraniczne, które są podłożem takiji (3:28 i 16:106) usprawiedliwiają nieszczerość w kontekście uniknięcia prześladowań – to jednak nie jest to cała historia.

Nieszczerym i niedbałym posunięciem ze strony „ekspertów” jest ignorowanie hadisów w swojej dyskusji na temat doktryny takija. Żaden z uczonych cytowanych przez WP nie zadał sobie trudu, aby uwzględnić fakt, iż koran nie jest jedynym źrodłem tekstowym, który daje muzułmanom wytyczne jak postępować. Hadisy stanowią opowieści przytaczające wypowiedzi proroka Mahometa, jego czyny lub milczącą aprobatę. Kluczową rolę hadisów, jako „wypełniacza” nawoływań zawartych w koranie, można zademonstrować na przykładzie wersetu 33:2. W wersecie 33:2, koran wzywa muzułmanów do naśladowania przykładu Mahometa (Sunna), jednak dopiero hadisy dają muzułmanom praktyczne wskazówki odnośnie zachowania oraz pokazują na czym ten „przykład” polega. W skrócie: koran jest wezwaniem, hadis jest instrukcją.

To, jak kluczowy jest przykład Mahometa (uważanego przez muzułmanów za idealnego człowieka) odwierciedlone jest w tym, iż 90% populacji muzułmańskiej – sunnici – noszą nazwę, która bezpośrednio łączy się ze słowem „sunna”. Jak ujmuje do uczony muzułmański, „Gdyby nie było hadisów, większość islamu byłaby abstrakcją. Nigdy nie wiedzielibyśmy, jak się modlić, pościć, płacić jałmużnę lub uczestniczyć w pielgrzymce do Mekki bez objaśnień zawartych w hadisach”.

Właśnie dlatego rozmowa o takiji bez jednoczesnego włączania hadisów jest dyskusją nieszczerą.

Jak zwykle, w celu poznania kompletnej prawdy należy udać się do książek naukowych, napisanych po arabsku. Według doktora Sami’ego Mukarama, profesora studiów islamskich specjalizującego się w zagadnieniu takiji, oraz autora książek o tej tematyce, „takija w celu oszukania wroga jest dozwolona”.

Brzmi to bardzo podobnie do wypowiedzi Bena Carsona, jakoby takija pozwalała muzułmanom na „kłamanie w celu osiągnięcia swoich celów”.

Jako dowód, Dr Mukaram udokumentowuje dwa przykłady z kanonicznego zbioru hadisów, które jasno pokazują, iż prorok pozwalał swoim poplecznikom kłamać i oszukiwać nie-muzułmanów nie tylko i wyłącznie w celu przetrwania.

Kluczowym przykładem opisanym w hadisach jest zlecenie morderstwa żydowskiego przywódcy i krytyka islamu Ka’ba ibn Ashrafa przez samego Mahometa. Ochotnik, Muhammad ibn Maslama, stwierdził, iż zabicie Ashrafa jest możliwe tylko wtedy, kiedy zostanie on oszukany. Spytany o pozwolenie na kłamstwo, Mahomet zgodził się.

„Prorok powiedział: Kto jest gotowy by zabić Ka’b bin Ashraf (tzn. Żydów). Muhammad bin Maslama odpowiedział: Czy chcesz bym go zabił? Prorok odpowiedział twierdząco. Muhammad bin Maslama powiedział: Zatem pozwól mi powiedzieć co będę chciał. Prorok odpowiedział: Chcę (tzn. pozwalam ci).„

W efekcie Maslama zaczął budować przyjacielską więź z Ashrafem, budując autentyczność poprzez powierzchowne krytykowanie islamu. W miarę upływu czasu, Ashraf nabrał zaufania do Maslamy i zaczął mówić mu, co mysli o Mahomecie. Po pewnym czasie Maslama spotkał się z Ashrafem w towarzystwie innego muzułmanina, który również udawał apostatę. Następnie obaj zaatakowani Ashrafa i przynieśli Mahometowi jego głowę jako dowód wykonanej misji z triumfalnym krzykiem Allahu Akbar!

Całość tego hadisu można naleźć w zbiorze Sahih al-Buhari 5:369.

Innym razem, po tym jak Mahomet i jego poplecznicy zaatakowali, ograbili i zmasakrowali pogańskich Arabów i Żydów, pozostała społeczność żydowska zebrała się w całość i postanowiła pozbyć się muzułmanów raz na zawsze w Bitwie pod Medyną w 627 roku. Arabowie i Żydzi spotkali się z Mahometem pod Medyną, ponieważ jego poplecznicy zaatakowali ich w Bitwie pod Badr, jak również w innych momentach. Jednak wówczas Naim bin Mas’ud jeden z liderów tych „konfederatów”, jak zostali upamiętnieni przez historię, udał się do Mahometa i w tajemnicy przeszedł na islam. Mahomet nakazał mu, aby ten powrócił do swoich aliantów, jednak ukrył fakt swojej konwersji i przejścia na stronę wroga, a także aby sprawił, aby Żydzi zaniechają ataku. Mahomet miał go wtedy zapewnić słowami: Wojna jest oszustwem (Sahih al-Bukhari 4:52:269).

Mas’ud powrócił zatem do dawnych sprzymierzeńców, udając lojalność wobec nich, a następnie zaczął dawać im nieprawidłowe porady. Zaczął również subtelnie podsycać spory między poszczególnymi zjednoczonymi plemionami, które tracąc do siebie nawzajem zaufanie, rozwiązały swoje porozumienie przeciw muzułmanom.

Tradycja islamska uważa Mas’uda za bohatera. Jest on postrzegany jako jedna z postaci, która pomogła islamowi rosnąć w momencie, kiedy jego egzystencja była najbardziej zagrożona. Jedna z anglojęzycznych stron muzułmańskich nawet rekomenduje jego działania jako wzór, jak dokonywać przewrotów wśród niewiernych.

W dwóch przypadkach powyżej widzimy zatem, iż muzułmanie oszukiwali niewiernych nie dlatego, iż byli przez nich prześladowani za swoją wiarę – tak jak chcą nam wmówić „eksperci” z Washington Post – a w celu wzmocnienia islamu. Pomimo takich anegdot stanowiących część Sunny Mahometa, do której stosują się sunnici, muzułmańscy „eksperci” tacy jak El Fadl stwierdzą, iż „nie ma konceptu, który zachęcałby muzułmanów do kłamstwa w celu osiągnięcia celu. Jest to kompletny wymysł.”

Proszę powiedzieć to Ka’b ibn Ashrafowi, który dla takiji dosłownie stracił głowę.

Źródło: Middle East Forum