Prawdziwa historia chrześcijaństwa i islamu

Podczas, gdy świat drży na wieść o kolejnych zbrodniach dokonywanych przez Państwo Islamskie, Obama oddaje się relatywizmowi. W swoim przemówieniu pouczał Amerykanów, aby ‘przestali się rządzić’ i zapamiętali, że chrześcijanie ‘w imieniu Chrystusa’ również dopuszczali się czynów równych tym, które dzisiaj wyróżnia islamskich dżihadystów. Podobno ścinanie głów, gwałty i grabieże były znakiem rozpoznawczym krucjat i Inkwizycji. Jest to kolejny przykład ignorancji ludzi Zachodu na temat prawdziwej historii i relacji między chrześcijaństwem a islamem.

Problem polega na tym, że ci, którzy potępiają rzeczy typu Krucjaty – włączając w to ‘głównonutrowych’ dziennikarzy, twórców filmowych, uczonych i polityków – wspominają i nich bez jakiekolwiek kontekstu historycznego. Gdyby tego było mało – zakładają oni, że my ten kontekst bardzo dobrze znamy: źli papieże i chciwi, krwiożerczy rycerze wykorzystujący chrześcijaństwo do swoich niecnych celów i interesów, siejący spustoszenie na ‘rodzimych’ ziemiach wykształconych, niewinnych muzułmanów. Jak próbuje nam wmówić Karen Armstrong: ‘Pomysł, że islam rozprzestrzenił się na pomocą miecza jest zachodnią fikcją, stworzoną w czasach krucjat, kiedy to w istocie zachodni chrześcijanie oddawali się brutalnym atakom przeciw islamowi’.

W rzeczywistości prawda jest zupełną odwrotnością bajek Armstrong. Proszę przez chwilę zastanowić się nad paroma faktami:

W zaledwie dekadę po narodzinach islamu w 7 wieku n.e., dżihad wylał się poza Arabię Saudyjską. Nie wspominając już o setkach kilometrów antycznych krain i cywilizacji, które zostały bezpowrotnie podbite – dziś nazywane luźno ‘światem islamskim’, włączając w to Maroko, Algierię, Tunezję, Libię, Egipt, Irak, Iran, a także części Indii i Chin – również część Europy była, w pewnych momentach, podbita mieczem Mahometa.

Tereny europejskie, które zostały podbite bądź przynajmniej zaatakowane przez muzułmanów to: Portugalia, Hiszpania, Francja, Włochy, Sycylia, Szwajcaria, Austria, Węgry, Grecja, Rosja, Polska, Bułgaria, Ukraina, Litwa, Rumunia, Albania, Serbia, Gruzja, Kreta, Cypr, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Macedonia, Białoruś, Malta, Sardynia, Mołdawia, Słowacja i Czarnogóra.

W roku 846 n.e., Rzym został zaatakowany i splądrowany, a sam Watykan zbezczeszczony przez muzułmańskich Arabów. Około 600 lat później, w roku 1453, jeden z największych kościołów chrześcijaństwa, Hagia Sofia, został przemieniony na turecki meczet, bezpowrotnie. Dziś jest to muzeum, w którym muzułmańskie modły są dozwolone, chrześcijańskie nie są. Prezydent Erdogan domaga się dzisiaj, aby Hagia Sofia ponownie stała się świątynią islamu. Turcy po dziś dzień celebrują dzień jej podboju i nie mówimy tutaj o jakiejś grupce fanatyków.

Niewiele rejonów Europy zdołało ujść przez muzułmańskimi hordami bez szwanku z uwagi na swoje położenie geograficzne – Wielka Brytania, Skandynawia, Niemcy. Nie oznacza to jednak, że nie zostały one przez islam zaatakowane. W istocie, nawet chrześcijanie z Islandii modlili się, aby nie dosięgnął ich ‘terror Turka’. Nie była to żadna paranoja, ponieważ muzułmański terror pozostawał realną perspektywą do XVII wieku. W roku 1627, muzułmańscy korsarze dosięgli nawet Islandię, skąd zagrabili mienie i wywieźli 400 osób na targi niewolników w Algierze.

Nawet Ameryka nie pozostawała bezpieczna. Krótko po formacji Stanów Zjednoczonych, w roku 1800 amerykańskie statki handlowe zostały splądrowane na Morzu Śródziemnym, a załoga została wtrącona do niewoli przez korsarzy. Ambasador Trypolisu wyjaśnił w korespondencji wysłanej do Tomasza Jeffersona, że tego typu działania były muzułmańskim ‘prawem i obowiązkiem, aby wypowiadać wojnę niewiernym gdziekolwiek są znalezieni, a także zniewolić tylu, ilu da się pojąć za jeńców.’

W skrócie, przez okrągłe tysiąclecie – poza nielicznymi zwrotami akcji w formie krucjat, które tak chętnie demonizuje dziś ‘światły’ Zachód – islam pozostawał rzeczywistym, namacalnym zagrożeniem egzystencjalnym dla chrześcijańskiej Europy oraz w konsekwencji dla zachodniej cywilizacji.

I tu jest pies pogrzebany. Dzisiejsza narracja głównego ścieku, wykładana w szkołach, nakręcona w Hollywood czy opisana w mediach, utrzymuje, że muzułmanie są historycznymi ofiarami nietolerancyjnych zachodnich chrześcijan. Wobec tego jakakolwiek duma z chrześcijaństwa i zachodu jest tłamszona.

Zachodnie społeczeństwo płaci dzisiaj cenę za bycie społeczeństwem ahistorycznym, bezkręgowym i wyzuty z własnej godności. Oto po paru latach od wielkiego przykładu dżihadu – ataku 11 września – Amerykanie wybrali sobie na prezydenta osobnika z muzułmańskim imieniem i korzeniami. Żałosnego, słabego prezydencinę, który otwarcie popiera tę samą ideologię, której krzyżowcy opierali się przez wieki.

Z pewnością europejscy praojcowie Amerykanów, których państwa były albo nękane, albo podbite przez islam, muszą przewracać się na taką wieść we własnych grobach.

Oburzysz się: ale tylko tylko historia! To co było już nie wróci! Po co to odgrzebywać? Dlatego nie możesz po prostu zapomnieć i ruszyć przed siebie, otwierając nowy rozdział wzajemnej tolerancji i szacunku? Możemy sobie przecież podretuszować tę historię tu i tam, byle tylko dzisiaj było słodko i różowo?

Tego typu punkt widzenia można by nawet zrozumieć, gdyby nie fakt, że muzułmanie do dziś pokazują nam ten sam imperialistyczny impuls, nietolerancję i arogancję jak ich podbijający przodkowie. Jedyna różnica polega na tym, że świat muzułmański nie jest w stanie wygrać dziś z Zachodem drogą konwencjonalnej wojny. Zamiast tego postawił dziś na taktykę konia trojańskiego i próbuje swoich sił poprzez szeroko zakrojony wysiłek da’wah (islamska forma ewangelizacji), masową imigrację oraz propagandę o islamie jako religii pokoju.

Jednak nawet takie sprytne zagrywki nie muszą być konieczne. Dzięki zachodniej ignorancji wobec własnej historii (o historii islamu przez litość nie wspominając), muzułmanom wystarczy jedynie przybywać masowo do docelowych krajów podboju pod płaszczykiem ‘poszukiwania lepszego życia’. Najczęściej to owe poszukiwanie lepszego życia kończy się żerowaniem na zasiłku, brakiem asymilacji i formowaniem swoich enklaw na terenach wielkich miast, jednocześnie byciem przekonaniem o własnej wyższości. Dla ciebie jest to zwykła ‘wielokulturowa’ dzielnica, natomiast islamska terminologia fachowo nazywa to ‘ribat’ – przyczółek na terenie niewiernych, z którego wymierzany jest w nich dżihad.

To wszystko prowadzi nas do kolejnego, ważniejszego punktu: jeśli prawda na temat relacji islamu z Zachodem została postawiona na głowie, to jakie jeszcze historyczne ‘ortodoksje’, które dziś brane są za pewniki, również są fałszem?

Czy tzw. ‘Ciemne Wieki’ naprawdę były okresem ‘duszącego’ chrześcijaństwa? Czy może owe Ciemne Wieki – które ‘zbiegiem okoliczności’ miały miejsce w tym samem czasie, kiedy islamskie ataki na Europę – były pochodną innej, ‘duszącej’ religii?

Czy Hiszpańska Inkwizycja, którą tak namiętnie potępia ‘amerykański’ prezydencina Obama, była odzwierciedleniem chrześcijańskiego barbarzyństwa, czy może odzwierciedleniem chrześcijańskiej desperacji w obliczu tysięcy muzułmanów praktykujących takije, w ramach której powierzchownie konwertowali na chrześcijaństwo, jednocześnie próbując przewrócić Hiszpanię z powrotem na stronę islamu?

Nie licz na prawdomówność i szczerej odpowiedzi na te i inne pytania ze strony twórców i obrońców kłamstwa.

W przyszłości – jakakolwiek by ona nie była – historia zapamięta nas jako tych, którzy rzekomo żyjąc w ‘erze informacji’, nie są w cale tak dobrze poinformowani. Zapamięta nas jako motłoch, który nie kwestionuje i kupuje wszystko, co powie im telewizornia. Zapamięta nas jako zatomizowanych ludzi żyjących w swoich hermetycznych bańkach – które w końcu prysły.

Źródło: FrontPage Mag