Nasza współczesna krucjata

Kiedy pod koniec długiego pontyfikatu papieża Jana Pawła II zapytano arcybiskupa Michaela Fitzgeralda, czy jest szansa, by Kościół katolicki zmienił swoje stanowisko w sprawie islamu, przewodniczący Papieskiej Rady do spraw Dialogu Międzyreligijnego odpowiedział: „Być może będziemy bardziej obstawać przy wolności religijnej. Wojny jednak nie będzie. Skończyły się czasy wypraw krzyżowych”.

To się rozumie samo przez się. Mimo szalonych wyobrażeń dżihadystów na całym świecie, wyprawy krzyżowe, o których czytamy w książkach do historii, zdecydowanie dobiegły końca już jakiś czas temu. Jednak dżihad, z którym przyszło się mierzyć krzyżowcom, wcale się nie skończył. Muzułmanie od tysiąca już lat marzą o Europie pod sztandarem islamu i to marzenie jest wciąż tak samo żywe. Co więcej, w tej chwili ma ono całkiem sporą szansę się ziścić.

Islamizacja Europy

Czy turyści przyjeżdżający do Paryża w roku 2105 znajdą chwilę, by wstąpić do meczetu Notre Dame lub do minaretu Eiffla? Poprzez masową imigrację oraz oficjalny status dhimmi przyznawany przez przywódców państw europejskich muzułmanie współcześnie osiągają to, co nie udało im się w czasach wypraw krzyżowych: podbijają Europę. Jak szybko Europa ulega islamizacji? Tak szybko, że nawet historyk Bernard Lewis, który na przestrzeni całej swojej zaszczytnej kariery w nieszczery i obłudny sposób wypowiadał się na temat radykalizmu i terroryzmu islamskiego, w wywiadzie dla niemieckiego dziennika „Die Welt” powiedział wprost: „Do końca tego wieku w Europie zapanuje islam.”

Może nawet stanie się to szybciej: jeśli utrzymają się obecne tendencje demograficzne, we Francji, w Holandii i w innych krajach zachodnich muzułmanie staną się większością już w połowie tego wieku. Na razie jednak obserwujemy, jak mniejszości muzułmańskie robią się coraz bardziej asertywne i coraz częściej zakłócają spokój. Przyjrzyjmy się pewnym niepokojącym faktom z różnych krajów Europy:

☪ Trzecie co do wielkości miasto w Szwecji, Malmö, stało się przyczółkiem Bliskiego Wschodu w Skandynawii. Jedna czwarta populacji miasta to muzułmanie, a trzeba dodać, że ich liczba stale rośnie. Muzułmanie w Malmö wcale nie mają zamiaru być spokojni ani tolerancyjni. Nawet policja się ich obawia: „Jeśli gdzieś parkujemy, niszczą nam samochody, więc często musimy jechać na dwa auta tylko po to, by jeden pojazd ochraniał drugi” – powiedział jeden z tamtejszych stróżów prawa. Zaś kierowcy karetek pogotowia nie chcą wjeżdżać do niektórych dzielnic Malmö bez eskorty policji.

☪ Nordgårdsskolen w Aarhus jest pierwszą szkołą w Danii, w której nie ma Duńczyków. Wszyscy uczniowie pochodzą z najszybciej rosnącej grupy społeczeństwa: muzułmańskich imigrantów.

☪ W duńskich szkołach średnich Koran stał się jedną z lektur obowiązkowych w programie nauczania. Nie ma nic złego w tym, że każe się uczniom czytać Koran, lecz mając na uwadze rosnący wpływ poprawności politycznej na kontynencie, wątpliwe jest, czy krytyczna analiza tekstu jest również objęta programem.

☪ Pakistański przywódca muzułmanów, Qazi Hussain Ahmed, wygłosił przemówienie w Centrum Kultury Islamskiej w Oslo. Pozwolono mu wjechać do kraju, mimo że zgodnie z tym, co podaje norweski dziennik „Aftenposten”, człowiek ten „wcześniej wypowiadał się pochlebnie na temat Osamy bin Ladena i jego partii, Jamaat-e-Islami, a członków Al-Kaidy nazywał bohaterami”. Będąc już w Norwegii, odmówił odpowiedzi na pytanie, czy jego zdaniem homoseksualistów należy zabijać.

W innych zakątkach Europy dżihad przybiera jeszcze bardziej radykalną formę. Przedstawiciele holenderskich organów ścigania ujawnili co najmniej 15 różnych spisków o charakterze terrorystycznym, a wszystkie z nich miały na celu ukaranie Holandii za wysłanie do Iraku sił pokojowych w liczbie 1300 żołnierzy. Zaś w Hiszpanii marokańscy muzułmanie, wśród których znalazło się kilka osób podejrzanych o udział w zamachach bombowych z 11 marca 2004 roku w Madrycie, opanowali jedno skrzydło hiszpańskiego więzienia jesienią tego samego roku. Stamtąd zaczęli na cały głos nadawać muzułmańskie modlitwy, zastraszali i obezwładniali więźniów innych wyznań, rozwieszali portrety Osamy bin Ladena, chwaląc się przy tym: „Wygramy świętą wojnę”. Co w tej sprawie zrobili strażnicy? Poprosili przywódców buntu, żeby trochę ściszyli modlitwy.

Europa ma teraz to, na co od dłuższego czasu pracowała. Bat Ye’or, jedna z pierwszych osób zajmujących się historią dhimmitude, opisała w swojej książce pod tytułem Eurabia, jak doszło do tej sytuacji. Wyjaśnia, że Europa 30 lat temu zaczęła się skłaniać ku strategii obłaskawiania innych, dostosowywania własnej kultury i rezygnacji z niej, chcąc osiągnąć krótkowzroczne cele polityczne i korzyści ekonomiczne. Autorka zauważa też, że współcześnie „z cywilizacji judeochrześcijańskiej z istotnymi elementami świeckimi/postoświeceniowymi, Europa przeobraziła się w «cywilizację dhimmitude», tj. Eurabię: świeckie społeczeństwo na etapie przejściowym, zmierzające w kierunku religii muzułmańskiej; zaś tradycyjne elementy judeochrześcijańskie w zastraszającym tempie zanikają.”

Jeśli zachodnia Europa faktycznie ulegnie islamizacji, a na to wskazują obecne tendencje demograficzne, Ameryka wkrótce stanie twarzą w twarz z rzeczywistością, która okaże się całkowicie różna i o wiele bardziej przerażająca od dzisiejszej.

Co można zrobić?

Arcybiskup Fitzgerald ma rację: czas wypraw krzyżowych już dawno dobiegł końca. Myśl o tym, że obecny papież miałby wezwać chrześcijan do zbrojnej obrony Ziemi Świętej przed muzułmanami, wydaje się teraz niedorzeczna. Jeszcze bardziej niedorzecznie byłoby oczekiwać, że znaczna część świata zachodniego odpowie na takie wezwanie. Zachód jest nie tylko skłócony i osłabiony brakiem jedności, przy którym rozłamy z czasów wypraw krzyżowych wydają się istną sielanką, lecz na domiar złego próżno by tu szukać jakichkolwiek wspólnych celów i perspektyw. Podczas gdy Ameryka angażuje się w walkę z terroryzmem, w ramach której obalono Saddama Husajna i przejęto kontrolę w Iraku, Francja i Niemcy obrały zgoła inną strategię, starając się umocnić Unię Europejską i uczynić z niej przeciwwagę dla Stanów Zjednoczonych – przy czym strategia ta wymaga dość bliskiej współpracy z Ligą Arabską.

Sytuacja w Europie zrobiła się dość poważna, więc zdecydowanie trzeba zacząć działać. Być może światu przydałaby się kolejna wyprawa krzyżowa, choć z pewnością byłaby ona inna niż te, na których czele stali Ryszard Lwie Serce czy Gotfryd z Bouillon. W tej książce dowiedziono, że krucjaty były przede wszystkim działaniem obronnym przed natarciem islamu. W takim rozumieniu kolejna wyprawa krzyżowa jest nie tylko możliwa, lecz wręcz pożądana.

Czy wzywam do wojny chrześcijaństwa z islamem? Zdecydowanie nie. Wzywam jednak do przyjęcia do wiadomości faktu, że już od jakiegoś czasu znajdujemy się w stanie wojny między dwiema całkowicie odmiennymi koncepcjami dotyczącymi rządów państwowych i porządku społecznego, a w tej walce Zachód nie ma za co przepraszać, lecz zdecydowanie ma czego bronić. W rzeczywistości walka z szariatem jest niczym innym niż walką o powszechne prawa człowieka – koncepcję, która wzięła swój początek z cywilizacji zachodniej, a której islam konsekwentnie zaprzecza. Obywatele skłóconego dziś Zachodu – chrześcijanie, żydzi, przedstawiciele innych wiar, ateiści i humaniści – wszyscy powinni dojść do wniosku, że praw człowieka warto bronić, nawet jeśli nie zgadzają się ze sobą co do szczegółów tej koncepcji.

Dzisiejsza sytuacja nie jest „wojną z terroryzmem” w ścisłym znaczeniu. Terroryzm to taktyka, a nie przeciwnik. Wypowiadanie wojny terroryzmowi to jak walka z bombami; skupia się na narzędziu wroga, a nie na samym przeciwniku. Błędne rozpoznanie wroga jest bardzo niebezpieczne: sprawia, że ci, którzy nie chcą przyjąć do wiadomości faktycznego stanu rzeczy, mogą być niemile zaskoczeni – tak jak na przykład wtedy, kiedy Bill Clinton i George W. Bush postanowili wpuścić do Białego Domu dżihadystów, którzy w tej chwili odsiadują wyrok: Abdurrahmana Alamoudiego i Samiego al-Ariana.

Przyznanie wprost, że mamy do czynienia z nowym dżihadem, w znacznej mierze pomogłoby zapobiec tego rodzaju gafom w obszarze dyplomacji czy wywiadu. I wcale nie jest to daleko idący wniosek, choć może na taki wyglądać. Islamscy terroryści wypowiedzieli już wojnę Stanom Zjednoczonym i wszystkim innym niemuzułmańskim narodom – Ameryka i zachodnia Europa muszą jedynie zidentyfikować wroga, jeżeli same już się określiły.

Międzynarodowe działania przeciwko dżihadowi

☪ Należy przeznaczyć pomoc finansową na wsparcie krajów i grup innych niż muzułmańskie. Gdyby Departament Stanu naprawdę miał na uwadze interesy Stanów Zjednoczonych, natychmiast wstrzymałby wszelkie formy pomocy na rzecz Kosowa, Algierii, Somalii, Sudanu, Egiptu, Jordanii, Palestyńczyków, Pakistanu, Indonezji, a nawet Iraku i Afganistanu oraz wszelkich innych państw, jeśli w sposób widoczny nie zaprzestaną one wspierać dżihadu – chodzi tu o wsparcie finansowe, religijne i edukacyjne – i nie przyznają całkowicie równych praw obywatelom innych wyznań.

☪ Należy przeorganizować wszystkie nasze światowe sojusze na podstawie tego samego kryterium. Pakistan, Arabia Saudyjska oraz pozostałe kraje propagujące dżihad należałoby zatem ostrzec: dalsze przyjazne stosunki ze Stanami Zjednoczonymi zależeć będą bezwzględnie od natychmiastowego i jednoznacznego odżegnania się od dżihadu, co obejmować powinno również reformę w szkołach, które nauczają o świętej wojnie. Nie wystarczy, by dany kraj wyparł się powiązań z terroryzmem; musiałby również wstrzymać dżihad i ukrócić działania mające na celu osłabienie integralności innych państw. Jednocześnie zaś Stany Zjednoczone powinny się starać zawrzeć bliższe stosunki z krajami, które ucierpiały w wyniku dżihadu – przede wszystkim z Rosją. Do tej pory opór, jaki Rosja stawia dżihadowi, był jeszcze bardziej krótkowzroczny i niekonsekwentny niż nasz. Gdyby jednak Stany Zjednoczone przyjęły do wiadomości, że naszym przeciwnikiem jest światowy dżihad, i szukały sojuszników zgodnie z tym założeniem, sytuacja mogłaby ulec zmianie.

☪ Należy wezwać kraje muzułmańskie do zaprzestania ruchów mających na celu ekspansję szariatu. Aby być sprzymierzeńcem Stanów Zjednoczonych, każdy kraj musiałby wyrzec się wszelkich prób osiągnięcia islamskich celów, które wyłożył przywódca pakistańskich muzułmanów Sajjid Abul A’la Maududi; oświadczył on, że gdy muzułmanie znajdują się pod rządami innowierców, „wówczas wierni mają obowiązek robić, co w ich mocy, by odebrać innowiercom władzę i podporządkować ich islamskiemu stylowi życia”358. Komentarze Maududiego pozostają w całkowitej zgodzie z teologią i historią islamu oraz z Koranem, a przynajmniej z jego interpretacją, która od wieków uważana jest przez muzułmanów za słuszną. Taki też jest cel współczesnych dżihadystów; dlatego powinno to być główne kryterium zawierania przez Stany Zjednoczone sojuszy z krajami muzułmańskimi.

☪ Należy rozpocząć w pełnym zakresie „Projekt Manhattan”, by pozyskać nowe źródła energii – żeby niezbędna reorganizacja naszych sojuszy nie ograniczała się jedynie do deklaracji słownych. Prezydent Bush poczynił w tym kierunku pierwszy nieśmiały krok w kwietniu 2005 roku, kiedy to wezwał do budowy nowych elektrowni jądrowych oraz rafinerii ropy naftowej, chcąc w ten sposób zmniejszyć zależność Ameryki od zagranicznych (tj. saudyjskich) dostaw energii360. Była to jednak tylko prowizorka, podczas gdy potrzebowaliśmy już wtedy remontu kapitalnego. Trzeba zrobić o wiele więcej. „Projekt Manhattan” jest celowo wybraną analogią. Podczas drugiej wojny światowej Stany Zjednoczone zainwestowały miliony dolarów i zaangażowały najtęższe umysły świata w prace nad projektem bomby atomowej. Czy współcześnie dokłada się takich samych starań, by ukrócić naszą zależność od saudyjskiej ropy?

Lokalne działania przeciwko dżihadowi

Pierwszym i najważniejszym elementem, którego potrzebujemy, by móc na własnym podwórku pokonać dżihad, jest dobrze poinformowane społeczeństwo obywatelskie:

1. Czytaj Koran

W 1141 roku Piotr Czcigodny, opat z Cluny, kazał przetłumaczyć Koran na język łaciński. Później każdy kaznodzieja biorący udział w wyprawach krzyżowych miał obowiązek zaznajomić się z tym tekstem. Skoro Europejczycy wybierali się na Bliski Wschód, by stanąć do walki z muzułmanami, oczywiste było, że muszą mieć pewną wiedzę na temat mentalności przeciwnika. W Stanach Zjednoczonych sam pomysł, że znajomość Koranu i zasad islamu mogłaby przyczynić się do wyjaśnienia niektórych kwestii w obszarze walki z terroryzmem, spotyka się z obojętnością, kpiną i oskarżeniem o rasizm. Profesor Mahmud Mamdani z Wydziału Antropologii i Stosunków Międzynarodowych Columbia University niedawno sam wyraził się z pogardą na temat teorii, jakoby w Koranie można było znaleźć jakiekolwiek informacje na temat współczesnego terroryzmu:

’11 września byłem w Nowym Jorku. W ciągu kilku tygodni po atakach gazety podawały, że Koran stał się jedną z najczęściej kupowanych książek w Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe, Amerykanom wydawało się, że w Koranie znajdą wyjaśnienie motywów, jakimi kierowali się ci, którzy przeprowadzili ataki na World Trade Center. Niedawno zastanawiałem się, czy ludność z Faludży też czyta Biblię, chcąc zrozumieć, dlaczego Amerykanie ich bombardują. Szczerze w to wątpię’.

To faktycznie ciekawe, że Mamdani i jego wydawcy uznali powyższy fragment za trafny argument i przekonującą analogię. Czy to naprawdę takie dziwne, że Amerykanie czytają Koran, chcąc zrozumieć motywy ludzi, którzy co chwila cytują tę księgę w oficjalnych komunikatach wyjaśniających ich działania? Znacznie bardziej dziwi fakt, że Mahmud Mamdani uznał, iż dobrze wyszydzi to zjawisko, porówując je do mieszkańców Faludży rzekomo czytających Biblię; współczesna polityka zagraniczna Stanów Zjednoczonych, mimo mrocznych pogłosek i wątpliwości dotyczących chrześcijańskiego wyznania Busha szerzonych przez przedstawicieli politycznie poprawnego stronnictwa, nigdy nie opierała się explicite czy implicite na Biblii ani na zasadach chrześcijaństwa – wyjątkiem mogą być jedynie przypadki, kiedy to podczas działań wojennych żołnierze starają się unikać szerzenia ofiar wśród ludności cywilnej (zasadę tę wielokrotnie łamano). Na pierwszy rzut oka widać, że to całkowite przeciwieństwo Osamy bin Ladena i jego przesłania wywiedzionego wprost z Koranu – chyba że ktoś ewidentnie nie chce tego widzieć lub ma ochotę celowo przesłonić ten kontrast.

2. Uczciwie zgłaszaj działania związane z dżihadem prowadzone w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej

Dobrze poinformowane społeczeństwo obywatelskie nie ogranicza się do czytania Koranu i innych źródeł islamskich. Domaga się również rzetelnego przekazywania wiadomości w mediach oraz uczciwości ze strony organów ścigania, jeśli chodzi o ataki terrorystyczne w Stanach Zjednoczonych. W rozdziale 2 części III widzieliśmy, że dla takich ataków często znajduje się całkiem inne wyjaśnienie. Takie zaciemnianie niewątpliwie wynika ze strachu urzędników państwowych przed rozwścieczeniem ugrupowań, które uskarżają się później na dyskryminację muzułmanów w Ameryce. Postępowanie to obraża jednak inteligencję i przyzwoitość amerykańskiego społeczeństwa. Niechęć przedstawicieli władzy do wyciągania oczywistych wniosków uniemożliwia nam podejmowanie obiektywnych decyzji co do tego, jak prowadzić walkę z terroryzmem. Dlatego taką strategię trzeba ukrócić.

3. Zrewiduj swoje spojrzenie na organizacje muzułmańskie

Każde ugrupowanie muzułmańskie w Ameryce, które nie odetnie się jednoznacznie, w słowach i czynach, od wszelkich obecnych i przyszłych zamiarów zastąpienia amerykańskiej konstytucji islamskim szariatem, należałoby zaklasyfikować jako organizację polityczną, a nie religijną, i jako takie poddać wymogom i przepisom, jakich muszą przestrzegać organizacje polityczne.

4. Bądź dumny z kultury zachodniej

Najwyższy czas, by szkoły przestały wykreślać słowo „krzyżowcy” z nazwy swojej drużyny. Negatywne skutki wielokulturowości to samobójcza nienawiść wobec Zachodu, w jakiej wyrastają nasze dzieci. Trzeba dołożyć starań, by naprawić wyrządzone zło, i na początek wykorzenić etos wielokulturowości ze szkolnych podręczników oraz z pozostałych obszarów naszej kultury. Zachodnia cywilizacja dała światu koncepcję praw człowieka, które są powszechnie uznawane (z wyjątkiem świata islamskiego), postęp technologiczny, który przerósł najśmielsze oczekiwania ludzi żyjących w poprzednich epokach, oraz wiele innych osiągnięć. Mimo to nasi przywódcy i nauczyciele powtarzają nam, że przed resztą świata mamy się wstydzić.

Czas się temu przeciwstawić i powiedzieć: „Dość!”. Czas zacząć uczyć dzieci, by były dumne z naszego dziedzictwa kulturowego – żeby wiedziały, że mają kulturę i historię, za którą mogą i powinny być wdzięczne, że nie są dziećmi i wnukami ciemiężycieli i złoczyńców oraz że warto bronić własnego domu i rodziny przed tymi, którzy chcą nam to wszystko odebrać, a żeby osiągnąć swój cel, nie cofną się nawet przed zabójstwem. Proszę bardzo. Można to nawet nazwać kolejną krucjatą.

Fragment książki wydawnictwa Fronda
Robert Spencer „Niepoprawny politycznie przewodnik po islamie i krucjatach”

Książkę można kupić w Księgarni Ludzi Myślących:
http://www.xlm.pl/niepoprawny-politycznie-przewodnik-po-islamie-i-krucjatach/