Ben Affleck – portret użytecznego idioty

Zapewne niektórzy z Was są już zaznajomieni z występem amerykańskiego aktora Bena Afflecka w programie HBO pt. ‘Real Time’. Aktor zaangażował się wówczas w żywiołową obronę islamu. Jest to sztandarowy schemat myślenia wielu Europejczyków i Amerykanów, najczęściej lewicowej  proweniencji oraz ich apologetycznego, według niektórych nawet samobójczego, podejścia do tematyki islamu. Badacz i krytyk islamu Raymond Ibrahim analizuje schematy myślenia i argumenty Afflecka.

Relatywizm i różnorodność islamu

Na początku, kiedy autor Sam Harris zaczyna krytykować i przytaczać argumenty przeciwko islamowi, wyraźnie poirytowany Affleck przerywa mu i pyta z sarkazmem: ‘Czy jesteś osobą, która rozumie oficjalne doktryny islamu? Kim jesteś, aby je interpretować?’

Esencją argumentu Afflecka było to, że nikt tak naprawdę nie jest wykwalifikowany na tyle, aby mówić co jest islamskie, a co nie jest, a sami muzułmanie mogą interpretować islam w dowolny i najlepszy dla siebie sposób. Ten punkt ma mało wspólnego z samą praktyką islamu, a wiele z zachodnim relatywizmem, zwłaszcza z post-modernistycznymi przekonaniami, że nie ma oficjalnej ‘prawdy’, a wszystko jest zależne od subiektywnego postrzegania. Zatem nawet w sytuacji, kiedy szejk z egipskiego Al-Azhar powiedziałby Affleckowi, że krytyka islamu jest zgodna z prawdą, aktor odpowiedziałby: ‘W porządku, to twoja opinia, ale wiem że większość muzułmanów się z tym nie zgadza.’

Podstawowym błędem w tym myśleniu jest to, że stawia ono muzułmanina na wyższym piedestale niż islam, pomimo iż muzułmanin z definicji jest tym, który się islamowi przyporządkowuje. Islam bazuje na prawie szariatu, ‘drodze’ rekomendowanej przez proroka i Allaha. Sam szariat nakazuje określone zasady myślenia oraz zachowania w wielu aspektach ludzkiego życia, włączając w to traktowanie kobiet, walkę z niewiernymi i karę śmierci za apostazję, które normalnie spotkałyby się z potępieniem Afflecka.

Pokrótce, islam sunnicki, wyznawany przez około 85-90% wszystkich muzułmanów na świecie, jest daleki od różnorodnego. Posiada tylko cztery zweryfikowane i respektowane szkoły, które zgadzają się ze sobą w najważniejszych kwestiach, a różnią tylko detalami. Biorąc pod uwagę pozostałe 10%, które składają się z szyitów oraz marginalnych sekt, to nawet one nie są zgodne w kwestii traktowania niewiernego bądź apostaty. Przykładowo, kiedy wszystkie szkoły sunnickie – malikicka, szaficka, hanbalicka i hanaficka – opowiadają się za karą śmierci za opuszczenie islamu, niektóre z pozostałych uważają, że apostaci płci żeńskiej powinny za apostazję zostać ‘tylko’ uwięzione bądź bite dopóki do islamu nie wrócą.

Karta rasizmu

Kiedy Bill Maher, prowadzący programu ‘Real Time’, spytał Afflecka: ‘Ale dlaczego nie możemy rozmawiać o problemach z islamem?’, Affleck odpowiedział: ‘Bo to obrzydliwie, to rasistowskie.’

Ten tok myślenia jest tak samo częsty jak i absurdalny, do zburzenia go nie potrzeba wiele wysiłku ze strony oponenta. Wystarcza wspomnieć niezaprzeczalny fakt, że islam nie jest rasą i istnieją muzułmanie każdej narodowości, koloru i pochodzenia etnicznego – od podsaharyjskich Murzynów po niebieskookich blond Europejczyków. Takowy ‘argument’ nie jest wart zbytniej uwagi. Jednak wielu islamskich apologetów, włączając w to osobistości medialne oraz polityków, nałogowo zasłaniają się tym kłamliwym oszczerstwem – ponieważ jest to bardzo skuteczny sposób, aby zamknąć krytykom islamu usta w społeczeństwie, w którym nietolerancja i rasizm są uważane za najgorsze z możliwych grzechów.

Ujednolicanie islamskich nauk z zachowaniem ‘umiarkowanych’ muzułmanów

Kiedy w pewnym momencie jeden z mówców przytoczył statystyki, Afflecka opanowało wściekłe oburzenie, przy jakże ochoczym aplauzie publiczności: ‘A co z tym miliardem muzułmanów, którzy nie są fanatykami, którzy dobrze traktują kobiety, którzy chcą chodzić do szkoły, jeść swoje kanapki, modlić się pięć razy dziennie i nie robią wszystkiego tego, o co oskarżasz muzułmanów? To stereotypy.’

Znów, Affleck zdaje się uważać, że pokojowe zachowanie muzułmanów jest dowodem na pokojowość samych nauk islamskiej religii. Wracając do przykładu apostazji – islamski szariat wyraźnie mówi, że ci, którzy decydują się odrzucić islam powinni zostać zgładzeni. Na tej zasadzie można argumentować, że szariat sam w sobie wzywa do zabijania apostatów.

Jednak czy każdy muzułmanin na ziemi uważa, że kara śmierci za apostazję powinna obowiązywać zawsze i wszędzie? Oczywiście nie. Jednak nie jednak odbiciem islamskich nauk, a odbiciem indywidualnej ludzkiej wolności – wolności, która jak na ironię jest sprzeczna z islamskimi nakazami. Niemniej jednak, posługiwanie się pokojowym zachowaniem serdecznego muzułmańskiego sąsiada jako dowodem na pokojowość islamu jest bardzo powszechną taktyką chroniącą islam przed krytyką.

Rewizjonizm historyczny

Kolejny argument Afflecka: ‘My zabiliśmy więcej muzułmanów, niż oni kiedykolwiek nas. Dokonaliśmy na ich terytorium większej inwazji niż oni na naszym.’

Aktor nie tylko sugeruje tutaj, że poprzez pokazaniem palcem na jedno zło można wybielić czy usprawiedliwić drugie. Rzuca także światło na zatrważającą niewiedzę o islamskiej historii. Po latach kłamstw emanujących z mediów, uniwersytetów, szkół oraz Hollywood, nie należy się jednak facetowi dziwić.

Rzeczywistość jest niestety z grubsza inna. Od zarania, islam był wrogi każdej innej religii, a dżihad stanowił podstawowe narzędzie, dzięki któremu terytorium islamu rozrastało się na przestrzeni wieków.

Pomyśl: w zaledwie dekadę po narodzinach islamu w VII wieku, dżihad rozprzestrzenił się kilometry poza rejon Arabii. Wiele kilometrów starożytnych cywilizacji, które dzisiaj luźno określa się jako ‘świat islamski’, zostało doszczętnie i bezpowrotnie zniszczonych – Maroko, Algeria, Tunezja, Libia, Egipt, Syria, Persja, oraz części Indii i Chin.

Również Europa poznała gorzki smak dżihadu, a część jej terytorium została podbita. Jest cały szereg krajów europejskich, które w którymś momencie w historii doznały albo ataku albo uciemiężenia pod islamską hegemonią: Portugalia, Hiszpania, Francja, Włochy, Sycylia, Szwajcaria, Albania, Serbia, Węgry, Austria, Gruzja, Rosja, Polska, Bułgaria, Rumunia, Ukraina, Litwa, Kreta, Cypr, Chorwacja, Bośna i Hercegowina, Macedonia, Białoruś, Malta, Sardynia, Mołdawia, Słowacja i Czarnogóra.

W roku 846, Rzym został napadnięty, a sam Watykan splądrowany przez islamskie hordy. Około 600 lat później, największy kościół Bizancjum, Hagia Sofia, został zagrabiony przez muzułmanów tureckich i przekształcony w meczet. Dziś jest to muzeum, w którym pozwala się na islamskie modły, a chrześcijańskie są zabronione. Jednak dzisiaj mówi się, że to Krucjaty zaczęte w 1095 roku zapoczątkowały muzułmańską agresję i niechęć do Zachodu.

Niektóre rejony Europy zdołały uniknąć losu krajów środkowych, południowych i wschodnich z uwagi na swoją geografię – Skandynawia, Brytania i Niemcy. Nie oznacza to jednak, że nie były nigdy przez islam atakowane. Nawet tak daleko jak w Islandii, chrześcijanie modlili się o ochronę przed ‘terrorem Turka’. Te obawy nie były bezpodstawne, ponieważ tak późno jak w 1627 roku muzułmańscy korsarze splądrowali Islandię, zabierając ze sobą 400 jeńców i sprzedając ich do niewoli w rejonie Algierii. Również Anglia nie uszła bez szwanku, jak opowiada autor Giles Milton w książce ‘Białe Złoto’, gdzie opisuje proces najazdu i handlowania białymi chrześcijańskimi niewolnikami i seks-niewolnicami przez wyznawców religii pokoju i tolerancji.

Nie uciekła nawet Ameryka! Po paru latach po formacji Stanów Zjednoczonych, w roku 1800, amerykańskie statki handlowe na Morzu Śródziemnym zostały splądrowane a załoga została zniewolona przez muzułmańskich korsarzy. Ambasador w Trypolisie wytłumaczył Thomasowi Jeffersonowi, że prawem i powinnością muzułmanina jest walka z niewiernymi i zniewalanie ich, gdziekolwiek ich znajdzie.

Pokrótce: islam przez okrągłe tysiąclecie, nie licząc okresu Krucjat, stanowił realne, codzienne zagrożenie dla chrześcijańskiej Europy i pośrednio cywilizacji zachodniej.

Jednak dzisiaj zachodnie dzieci naucza się w szkołach i powtarza w mediach i filmach, że to muzułmanie są ofiarami imperialistycznego, rasistowskiego, nietolerancyjnego Zachodu, który rzekomo jako jedyny atakował i zniewalał wszystkich wokół siebie.

Finał: usprawiedliwianie apologii

Pod koniec, sfrustrowany Affleck, przy braku skutecznych argumentów, krzyczy: ‘No to jakie jest twoje rozwiązanie? Potępienie islamu? Po co?’

To pytanie jest interesujące, ponieważ rzuca ono światło na prawdziwe stanowisko apologety. Spotkałem się z tym zachowaniem wiele razy, na przykład w debacie z profesorem z Kolumbii Hamidem Dabashi. Przy końcu debaty, zadeklarował: ’Możesz sobie tutaj siedzieć i przez wieczność rozprawiać o dżihadzie. I niby co z tym zrobisz? Powiedzmy, że uda ci się udowodnić, że islam jest sam w sobie pełen przemocy, no i co?’

Co oznacza ten tok myślenia to to, że apologeta nie widzi innego rozwiązania, jak tylko być apologetą. Najlepszym rozwiązaniem według niego to zignorowanie islamskiej przemocy i nietolerancji, ponieważ alternatywa – otwarte przyznanie prawdy i konfrontacja – doprowadziłaby do zderzenia cywilizacji. Takich rzeczy trzeba unikać za wszelką celę, więc udawajmy dalej, że nic się nie dzieje.

Zauważ, jak Affleck podkreśla populację muzułmanów, często wcinając frazy typu ‘Ale na świecie jest ponad miliard muzułmanów’ – jak gdyby miało to jakiś wpływ na prawdę. Kiedyś miliony ludzi wierzyło, że to Słońce krąży wokół Ziemi, a sama Ziemia jest płaska.

Czego nie zauważają apologeci? Tego, że to zderzenie cywilizacji ma miejsce już dzisiaj. Nie jest to produkt ‘zachodniej bigoterii’, a nauk islamu, które nie pozwalają na tolerancyjną, pokojową egzystencję z innymi systemami politycznymi, społecznymi czy religijnymi. Ma to miejsce wśród nas i na naszych oczach – czy tego chcemy, czy nie.

Powodem, dla którego kłamstwa i lawirowanie apologetów uchodzą im na sucho jest to, że Ameryka jest – póki co – w miarę bezpieczna od muzułmanów. Pozwala to na opowiadanie dowolnych bajek o islamie jako egzotycznej religii pokoju i tolerancji.

Jednak islam maszeruje i grunt pod nim staje się coraz solidniejszy. Dzisiaj jest to przeprowadzane podstępem, nie ma już jasno określonej wrogiej armii. I kiedy świat islamski znajdzie się na pozycji, aby spuścić dżihad ze smyczy – wówczas fenomen ‘ISIS’ przestanie być fenomenem, a zostanie codziennością. W końcu już miały miejsce pierwsze dekapitacje – w Oklahomie i Londynie. Późniejsze pokolenia będą spoglądać na dzisiejsze z goryczą, ponieważ te nie zdusiły zagrożenia w zarodku – czy to z wygodnictwa, niewiedzy czy w paraliżującym strachu przed łatką rasisty – i nie wprowadziły działań politycznych opartych na prawdzie, a nie na życzeniach.

Czy to przez zasłanianie się marnym relatywizmem, czy to przez bezmyślne rzucanie etykietką ‘rasisty’, czy to przez pomieszanie nauk z zachowaniem w praktyce, czy to przez wywracanie historii do góry nogami, czy wreszcie przez wrzeszczenie, że tak naprawdę nie mamy wyboru i musimy się zamknąć – Benowi Affleckowi należą się brawa za umiejętne zsumowanie islamskiej apologetycznej gierki w paru krótkich minutach.

Można mu to wybaczyć, w końcu jest tylko aktorem i nie powinno się wymagać od niego więcej niż umiejętności udawania przed kamerą.

Źródło: Raymond Ibrahim