Dlaczego bogate kraje Bliskiego Wschodu odwróciły się od uchodźców?

Zachodnie media głównego nurtu starają się pokazać kryzys muzułmańskich uchodźców jako problem humanitarny, który to właśnie Zachód ma rozwiązywać. Jednak gdzie są pytania ze strony tych samych mediów odnośnie postawy bogatych krajów naftowych, dysponujących ogromnymi zasobami finansowymi i ogromnymi terenami do zamieszkania? Gdzie w tym równaniu miejsce na islamskie rozwiązania? Na to pytanie odpowiada islamska apostatka pochodząca z Egiptu, Nonie Darwish.

Świat jest często pouczany o potrzebie szanowania bratniej miłości Arabów, jednak gdzie jest owa arabska gościnność i solidarność, aby pomóc swoich braci w wierze i wyrwać ich ze szponów Państwa Islamskiego? Gdzie podziały się arabskie feministki, zwłaszcza te, które tak żarliwie demonstrowały przeciw francuskiemu zakazowi noszenia burek? Jakoś nie kwapią się, aby pomagać tysiącom kobiet, które padają ofiarą islamskiego zniewolenia i przemocy seksualnej. Jedyne miłosierne kobiety pomagające to chrześcijańskie Matki Teresy i Kayle Muller z zachodniego świata.

Gdzie podziały się arabskie armie, które toczyły tuziny wojen przeciw Izraelowi? Dlaczego nie walczą oni przeciw ISIS i nie budują bezpiecznych enklaw w Arabii Saudyjskiej, Egipcie, Jordanii i krajach Zatoki? Wszyscy mówią, że są 'umiarkowanymi’ muzułmanami i stoją przeciw ISIS. Dlaczego jednak poprzestają tylko na słowach?

Gdzie są tysiące islamskich organizacji agitujących o prawa człowieka typu CAIR czy ISNA, które nie szczędzą wysiłków w swojej walce przeciw domniemanej 'dyskryminacji’ i 'islamofobii’ na Zachodzie? Właśnie na ten sam Zachód uciekają dzisiaj islamskie masy.

Gdzie podziała się bogata Liga Arabska, koordynując bezpieczne miasta w islamskim świecie i ewakuując uchodźców właśnie tam?

Oczywiste jest, że arabskie i islamskie rządy nie przygotowały się ani nie planowały konsekwencji islamskiego zawirowania na Bliskim Wschodzie. Kryzys i katastrofa były do przewidzenia od czasu, kiedy tak zwana 'Arabska Wiosna’ odniosła klęskę w formowaniu islamskiego państwa w Egipcie i po wynurzeniu się Państwa Islamskiego w Syrii. Kraje islamskie zignorowały kryzys uchodźców, który jest bezpośrednim skutkiem barbarzyństwa ISIS.

Poniżej staram się przedstawić główne przyczyny takiej postawy wśród bogatych krajów Bliskiego Wschodu. Postawy cechującej się brakiem inicjatywy do poprawy sytuacji kryzysowych wśród braci w wierze i przesadnym poleganiu na Zachodzie.

1) Kraje muzułmańskie doskonale zdają sobie sprawę z tego, że Zachód posprząta za nich i zajmie się popełnionymi przez nich błędami. Nie muszą zatem pić piwa, które naważyły, mogą unikać negatywnych skutków swoich działań bądź braku działań. Wiedzą, że kraje zachodnie w swoim post-kolonialnym poczuciu winy szybko pobiegną z pomocą, otwierając swoje portfele byle tylko udowodnić reszcie świata, że nie są islamofobiczne.

2) Krajom arabskim brakuje współczucia i inicjatywy pomocy innym muzułmanom, wbrew nadmuchanej retoryce o islamskiej jedności i solidarności wobec ummy. Arabia Saudyjska nigdy nie otworzyła swoim bram dla biednych muzułmanów w potrzebie. Przez dekady stała z boku oddzielona tylko wąskim pasem morza od głodującej Somalii. Nawet Egipt odrzucił uchodźców z Darfuru, którzy potem zostali zmuszeni do udania się do Izraela, który ich przyjął.

3) Bogate kraje arabskie rzucają kłody pod nogi i utrudniają wizyty muzułmanom, jeśli ta wizyta nie jest w ramach hadżdżu (pielgrzymki do Mekki). W krajach tych tradycje plemienne są bardzo silnie zakorzenione, a mieszkańcy nie chcą mieszać się z obcokrajowcami. Pracownicy z Trzeciego Świata są traktowani nieludzko i rzadko nadawany jest im status rezydenta, obywatelstwo czy równe prawa.

4) Arabowie wolą inwestować petrodolary w poszerzanie swoich własnych wpływów na Zachodzie niż w poprawienie sytuacji własnych obywateli czy wspieranie innych muzułmanów, którzy nie cieszą się tak dobrą sytuacją materialną.

5) Islamistyczne ugrupowania wierzą, że uchodźcy z Syrii, Iraku i Afganistanu przyczynią się do przeforsowania szariatu w Europie, co jest przecież głównym celem dżihadu.

6) 'Oczyszczanie’ terenu syryjskiego z opozycji i z tych obywateli, którzy nie przyczyniają się do wzmocnienia Państwa Islamskiego, toruje się drogę do dalszego rozwóju Państwa Islamskiego poza Syrię i Irak. Skoro Europa i Ameryka wchłaniają opozycję, po co stawać na drodze?

7) W kulturze arabskiej, dżihad jest ważniejszy od ratowania życia ludzkiego i prewencji ludzkiej tragedii. Walka i śmierć za islam jest przecież wartością najwyższą.

Mam szczerą nadzieję, że Zachód pomyśli dwa razy, zanim podejmie decyzję o przyjmowaniu muzułmańskich uchodźców.

Źródło: FrontPage Magazine