Pakt Omara – status chrześcijan i żydów w prawie szariatu

Pakt Omara to nazwa umowy zawieranej przez muzułmanów z „ludami księgi” ( chrześcijanami i żydami ) na terenach podbitych przez muzułmanów. Swoją nazwę bierze od swojego kodyfikatora – kalifa Omara. Na podstawie tego paktu ( dhimma ) chrześcijanie i żydzi otrzymują status „dhimmi”, czyli ludności „pod ochroną muzułmanów”. Zastanawiacie się, przed kim to muzułmanie muszą chronić ludność „dhimmi”? TAK! Zgadliście – przed samymi muzułmanami. Poniżej prezentuję kompletny tekst umowy z chrześcijanami z roku 637. Podobne umowy zgodnie z szariatem zawierane są także z żydami, a niekiedy nawet i z wyznawcami innych religii ( choć wobec tych muzułmanie nie zawsze byli tak wspaniałomyślni ). Wszystkie komentarze w nawiasach są mojego autorstwa.

PAKT OMARA

W naszych miastach i na okolicznych obszarach nie wolno nam budować nowych klasztorów, kościołów, zakonów czy mnisich cel, ani też za dnia czy też w nocy nie jest nam dozwolone odbudowywać tych, które popadają w ruinę lub które są położone w muzułmańskich dzielnicach. ( po to by spalonych przez muzułmanów kościołów chrześcijanie już nigdy nie mogli odbudować i by wraz z architekturą chrześcijańską na tych terenach zaniknęło całe chrześcijaństwo ).

Nasze bramy będą szeroko otwarte dla wędrowców i podróżników. Zapewnimy trzydniowe mieszkanie i wyżywienie wszystkim muzułmanom, którzy do nas zawitają. ( ponieważ od tej pory chrześcijanie stawali się de facto niewolnikami muzułmanów, którzy mieli obowiązek usługiwania swoim nowym panom … i to za darmo! )

W naszych świątyniach i naszych siedzibach nie będziemy dawać schronienia szpiegom, ani ukrywać ich przed muzułmanami. ( bo kto to widział, aby niewolnicy paktowali z wrogami swoich panów? )

Nie będziemy publicznie manifestować naszej religii, ani też nikogo nawracać. ( ponieważ wolność wyznania działa tylko w jedną stronę –> z chrześcijaństwa do islamu, nigdy w przeciwnym kierunku, w końcu to islam miał całkowicie zatriumfować nad chrześcijaństwem, a muzułmanom nie chciało się debatować z chrześcijanami i przekonywać ich do swoich racji, bo jeszcze ktoś by doszedł do wniosku, że rację mają ci, co nie powinni jej mieć ).

Nie będziemy odwodzić naszych pobratymców od nawrócenia się na islam, jeśli będą tego pragnąć. ( jak wyżej )

Będziemy okazywać szacunek muzułmanom i będziemy im ustępować miejsca, jeśli będą chcieli usiąść.

Nie będziemy starali upodobnić się do muzułmanów, naśladując ich sposób ubierania się. ( by muzułmanie mogli bez trudu rozpoznać kto swój a kto obcy )

Nie będziemy jeździć w siodłach, nosić przypasanych mieczy czy też posiadać jakiejkolwiek innej broni lub nosić jej przy sobie. ( w końcu w państwie muzułmańskim każdą mniejszość religijną, mogącą stanowić potencjalną opozycję, należało uprzednio prewencyjnie rozbroić, by w razie napaści ze strony muzułmanów nie przyszło im do głowy bronić się! )

Nie będziemy umieszczać arabskich inskrypcji na naszych pieczęciach. ( by łatwo móc rozpoznać kto swój a kto obcy )

Nie będziemy sprzedawać fermentowanych napojów – alkoholu.

Będziemy ścinać włosy z przedniej części naszych głów, zachowując krótki kosmyk włosów na znak poniżenia. ( na tej samej zasadzie, według której Żydzi w III Rzeszy musieli być oznakowani gwiazdą Dawida )

Będziemy zawsze ubierać się tak samo, gdziekolwiek jesteśmy, a wokół pasa nosić będziemy zunar – chrześcijanie i żydzi byli zmuszeni nosić specjalne ubrania. ( jak wyżej )

Nie będziemy nosić na widoku naszych krzyży ani obnosić się z księgami na muzułmańskich drogach i targach. W naszych kościołach nie będziemy głośno używać kołatki. Nie będziemy podnosić głosu, gdy podążamy za naszymi zmarłymi. ( udawajmy, że jesteśmy zupełnie nieobecni w społeczeństwie, tak by przeciętny muzułmanin nawet nie spostrzegł naszej obecności! )

Nie będziemy brać niewolników przydzielonych muzułmanom. ( pewnie dlatego że to my sami jesteśmy tymi niewolnikami? )

Nie będziemy budować domów wyższych niż muzułmańskie. ( niech każdy widzi dominację islamu w każdym aspekcie życia! )

Jeśli ktoś umyślnie zaatakuje muzułmanina, ochrona niniejszego paktu przestaje go obejmować.

Warto przypomnieć w tym miejscu, że pakt Omara nakładał na dhimmi podatki, z których całkowicie zwolnieni byli muzułmanie – dżizję – podatek pogłówny, który wynosił 50% ich dochodów ( !!! ) oraz haracz – podatek gruntowy.

Ponadto dhimmi nie mogli zeznawać w szariackich sądach i co za tym idzie, nie mieli prawa do odwoływania się w sporze z muzułmaninem. Dhimmi nie mogli krytykować Mahometa, ani opowiadać muzułmaninowi o chrześcijaństwie ( tu warto przypomnieć, że w jakże „tolerancyjnej” muzułmańskiej Hiszpanii – al Andalus przez pewien okres chrześcijanie celowo mówili prawdę o Mahomecie publicznie na placach, aby tym samym stać się męczennikami za wiarę ). Jeśli dhimmi przestrzegali wszystkich w/w zasad, byli chronieni przez państwo . Mogli praktykować swoje religie oraz utrzymywać własne sądy i prawa. Tak było m.in. w Imperium Osmańskim, tak jest dzisiaj w Państwie Islamskim.

Prawo szariatu i status dhimmi stanowi wytłumaczenie tego, jak chrześcijańskie narody współczesnej Turcji, Egiptu, Afryki Północnej, Libanu, Syrii, Iraku czy Etiopii ( tu na szczęście nie całkiem! ) przeszły na islam. Sami muzułmanie przyznają, że właśnie takie restrykcje prawne mają na celu wywierania presji do przejścia na islam. Dżihad zapewnił muzułmanom kontrolę polityczną i pozwolił wprowadzić szariat. W wyniku tego wszyscy chrześcijanie stawali się dhimmi. Setki lat podatku dżizja i podrzędny status społeczny sprawiały, że przechodzili na islam. Tak właśnie prawo szariatu i status dhimmi zniszczyły chrześcijaństwo na ziemiach islamu. Z tego powodu zachodnia cywilizacja nie ma szans przetrwać pod rządami prawa szariatu.

W związku z tym, że chrześcijanie, żydzi oraz inni mieli w państwie muzułmańskim, rządzonym przez szariat, de facto status bezpańskiego psa, wcale nie dziwię się np. Serbom i Grekom, że się zbuntowali i walczyli o własne wolne państwa, by wyzwolić się spod wielowiekowej okupacji Imperium Osmańskiego, rządzonego właśnie przez szariat.

Cristero – redaktor ndie.pl, autor bloga krytyka-islamu.blogspot.com

Na podstawie: Bill Warner „Szariat dla niemuzułmanów”.